ขุด
ไม่ใช่ขุดหรอก ตูเพิ่งเก็บดาวมาถึงจู๋นี้
บล็อกเอ็ง สารภาพว่าเคยเข้าไปอ่านตอนสองตอนเอง
ไม่ใช่ไม่ดี แต่รู้สึกว่าคนมันคิดอย่างเดียวกัน อ่านไปก็เหมือนกับคุยกะตัวเอง
เลยไม่รู้สึกเสียดสีแดกดันเหมือนกับอ่านราชดำเนิน (ฮา)
เปล่าๆ ไม่ใช่ยังงั้น
คือทุกวันนี้ตูไม่มีเวลาแม้แต่จะอ่านบล็อกที่ตูอ่านบ่อยๆ หรือเว็บที่ตูเข้าบ่อยๆ
เพราะแตกฟ๐งหนึ่งล่ะ (อ้าว) และเพราะงานการรุมเร้าอีกอย่างล่ะ
แต่คอลัมน์ที่เอ็งเขียนก็อ่านได้อ่านดีนะ
รู้สึกว่าต่างจากวิธีเขียนของคนอื่น
เหมือนเปิดอะเดย์ อ่านคอลัมน์ของหลานชายขึ้นมาตะหงิดๆ
ซึ่งถ้าเป็นได้อย่างนี้ก็สวยดี ว่าแล้วก็เปิดบล็อกเร่สักทีดีกว่า
ตูเคยพูดไว้ในบล็อกตอนไหนไม่รู้ แต่นานแล้วแหละ
บอกไว้ว่า บล็อกของตูที่ตูเขียนนี่ก็เพื่อต้องการสื่อสารกะคน
ให้เกิดแรงสะเทือนอะไรสักอย่าง อย่างน้อยก็สักนิด
ดังนั้นแน่นอนว่ามันต้องการผลิตออกมาให้คนอ่านกัน
ก็เลยมีการตลาดเข้ามาเกี่ยวข้องบ้าง
คือไปเมนต์บล็อกคนอื่นเขา (สมัยนั้นมีกี่บล็อกกันเชียว) แล้วเขาจะตามมาเอง
อันนี้คือยุคต้นๆ ของบล็อกหยาบคายที่ลงกับ Blogspot
เล่าไว้ให้รู้ว่าน้ำหน้าอย่างตูก็ผ่านจุดที่พยายามเสนอตัวมาแล้วเหมือนกัน
เพราะเชื่อว่าวัยรุ่นทุกคนก็มีต่อมความอยาก "มีตัวตน" ในโลกแห่งนี้ทั้งนั้น
แต่ไม่รู้ทำไม พอคนมันอ่านติด และถามหา
ได้วิธีการเขียนแบบอะไรก็ได้ของตูต้องเปลี่ยนเป็นเขียนให้คนอ่านชอบ
หรือไม่ชอบ อย่างแรงๆ เพื่อจะให้มันติดตลาดต่อไป
อยู่มาวันหนึ่ง ตูสะดุ้งกับความรู้สึกนี้ แล้วก็ลุกขึ้นมาอำลาบล็อกหยาบคาย
ปิดแม่งไปเลย - กลายเป็นตำนานส่วนตัว
ไม่ว่าจะอะไร เมื่อเริ่มต้นมาแล้วมีคนคาดหวังปั๊บ
มันก็จะกลายเป็นหน้าที่ ไม่ใช่ความสนุก อิสระในการปลดปล่อยของเราไปฉิบ
ไม่เว้นกระทั่งบล็อกไอ้แอนนนนน ที่ตูกะจะเปิดไว้เขียนอะไรที่เป็นเรื่องของกูจริงๆ
(แต่ก็อย่างว่า เรารู้สึกในสันดานเหมือนกันคืออยากให้ใครเข้ามาอ่านสักหน่อย จะได้รู้จักกู)
จนมาถึงวันหนึ่ง คนมันก็เข้ามาติด
แล้วก็เหมือนเดิม มันเขียนไม่สนุกเลยเพราะคนอ่านติดแข้งพันขาไปหมด
จินตนาการที่ถูกการตลาดครอบงำนี่มันน่ากลัวนะหลังๆ บล็อกไอ้แอนฯ เลยเปลี่ยนไปเป็นเวอร์ชั่นขี้เกียจ นานๆ อัปที
แล้วก็เขียนเรื่องงุงิๆ ส่วนตัว อ่านเองยิ้มเอง ที่ตูว่าตูผ่อนคลายและสบายใจที่จะเขียน
มากกว่าเขียนแสดงความเท่ (ซึ่งก็อย่างที่บอกว่าเดี๋ยวนี้มันไม่ใช่แบบเมื่อก่อน - คนมันเขียนกันเยอะแล้ว)
พูดไม่อายเลยนะ.. คือพอรู้ตัวว่าเราเป็น "คนมีตัวตน" ในโลกอินเทอร์เน็ตแล้ว (คือตูเป็นที่รู้จักแล้ว)
ไอ้อาการอยากโชว์ของอะไรนี่มันก็ไม่จำเป็นแล้วไง
เหมือนดารารำคาญการแจกลายเซ็นยังไงยังงั้น
ทั้งที่ตอนเข้าวงการละเซ็นแบบบรรจงกับแฟนๆ ทุกคนมาก่อนแท้ๆ
อนิจจัง...
เลยมียา 2 เม็ดให้เลือก ระหว่าง
-
เม็ดสีฟ้า เขียนต่อไป เป็นอย่างที่เอ็งเป็น ความเป็นตัวจริงหรือตัวปลอมมันขึ้นอยู่กับบทพิสูจน์อะไรหลายๆ อย่าง
-
เม็ดสีแดง หันไปเขียนให้คนอื่นอ่านตามเว็บบล็อกที่มีวงจรเป็นของตัวเอง (พวก เม้นแร้วนะ) จะได้ดัง
ไม่ได้บอกว่าอันไหนผิดอันไหนถูก มันอยู่กับการประคองตัวของตัวเอง
เพราะไม่ว่าเอ็งจะวิ่งไปทางไหน ความเป็น "ตัวจริง" ของเอ็งเองตะหากเล่า
ที่จะพิสูจน์ว่าเพชรแท้ไม่แพ้ไฟ (โลกนี้ไม่มีสุภษิตนี้หรอก อน่ามามั่ว)
