การถ่ายรูป คือสิ่งหนึ่งที่ผมชอบครับ ชอบที่จะเก็บมันไว้
ในความทรงจำ หรืออย่างน้อยก็ในเมมโมรี่ของกล้อง
เผื่อวันใดวันนึง อยากเห็นบรรยากาศเก่าๆ ที่เราเคยไป
จะได้เปิดขึ้นมาดูได้อย่างไม่เบื่อหน่าย
รูปที่ผมถ่ายไว้ เป็นสไตล์ที่ผมชอบ อาจจะไม่สวยงามอลังการ
แต่ว่าผมชอบเป็นการส่วนตัว เท่านั้นก็สุขใจแล้วครับ
ทุกๆ วันในการเดินทางมาทำงานของผม แสนจะสนุกสนาน
รื่นรมย์มากๆ ก็เพราะเจอแต่อะไรที่มันลูกทุ่งๆ เขียวๆ สุดจะเพลิน
แต่บางวัน (เช่นหน้าฝน) มันก็มืดตึ้บ มองไม่ค่อยจะเห็นสีเขียวเท่าไหร่
อย่างที่โม้ไว้เมื่อกี้นั่นล่ะครับ ผมเจอและชินกับท้องนาอย่างยิ่ง
วันไหนไม่ได้เห็นมันคันพิลึก วันไหนได้เห็น มันอยากจะลงไปไถนาเล่นจริงๆ
ผมเด็กบ้านนอกนะจ๊ะ เบื่อมั่กๆ กับรถในกรุงเทพมหานคร ไม่รู้ว่าคนกรุงเต้บจะเบื่อมั่งมั้ย
ผมออกเดินทางบ่อยครับ อยู่ในเมืองไทยนี่ล่ะ ว่างก็เข้าป่าเข้าพงไปเรื่อยเปื่อย
รู้สึกว่ามันอยู่เฉยๆ แล้วจะแห้งตาย เลยต้องออกนอกพื้นที่ ฉะนั้น กล้อง
คืออีกหนึ่งวัตถุนิยม ซึ่งจะติดตัวตลอด เอาไว้หนุนหัวนอนบ้าง เอาไว้ทุบน้ำแข็งบ้าง
ชุดนี้เพิ่งกดมาเมื่อวานแหมดๆ เพราะง่วงจัด ขับแล้วจะลงคู
แถวบ้านกำลังจะเริ่มทำนาอีกครั้งนึงครับ ต้องทุบของเก่าให้ดินเละก่อน
แล้วเขาจะเอาน้ำเจิ่งๆ ออกไป เพื่อให้เหลือแต่ท้องนาเพียวๆ เสร็จแล้วก็จะหว่านล่ะครับ
ประเทศไทยเนี่ย ทรัพย์ในดิน สินในน้ำ ตามคำกล่าวอ้างจริงๆ ครับ
ถ้ารู้จักทำกิน รู้จักใช้สอย ผมว่าไม่อดตายแน่ๆ
นี่ก็เพิ่งกดมาเมื่อเช้า
ลักษณะการถ่ายภาพของผม จะออกไปในทางเรื่องของตู
คิดจะถ่ายก็เรี่ยราดไปทั่ว ไม่มีหลักเกณฑ์ครับ ความชัดไม่ต้อง แต่มีอย่างนึงที่ชอบ
เหลือหลายก็คือ เอียง ครับ
ไม่รู้ทำไมนะ ชอบจริงๆ ให้ดิ้นตาย
ยังจะมีหน้ามาโชว์ชุดแรก เอาแค่นี้ก่อน เดี๋ยวจะโดนประนามจนลุกไม่ขึ้น
ขอเวลาไปขุดของเก่ามาหากินก่อน (ดีเหมือนกันมีจู๋ของตัวเอง) นะจ๊ะ
