อ่านแล้วซึ้ง เหมือนกันครับ จุ๋นี้ ซึ้งเศร้า ดี
ผม ก็มี เรื่องมันเกิดตอนที่ผม อยุ่ ปี 1
เจอรักแรกพบ อุ้ย!! ชั่งกล้าพูด
....
เจอ พี่สาว หน้าตาน่ารักแต่งตัวเด็กเรี้ยนเด็กเรียน พี่เขาอยุ่ ปี3 ผูกโบว์สีขาว ......
เจอกันครั้งแรกบนรถเมล์ จากวินาทีนั้นเป้นต้นมา ก็ ตัดสินใจ ชอบแบบไม่ลืมหูลืมตา...เลยครับ
แต่ ไม่กล้าเข้าไปจีบหรอก ไปเรียนเช้าๆ แต่เข้าเรียนสายทุกวัน เพราะ มัวแต่ไปนั่งรอ
เขาที่หน้ามหาลัย แล้วก็ เดินตามแบบห่างๆ ทุกวันๆ จนเวลา ดำเนินผ่าน เป็น ปี ปี
ผมก็ได้แต่ทำแบบนั้น ทุกวัน แม้ ผมจะต้องทำงาน ดึกดื่น เข้างานโรงงาน ออก ตีห้า
พอกลับมาถึงหอ ทั้งที่มีเรียน เก้าโมง ผมก็ต้อง อาบน้ำแต่งตัว เพื่อจะไปรอพี่สาวคนนั้น
ที่หน้า มหาลัยทุกๆวัน .......มันมีความสุขดีนะ ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่รุ้ตัวก็เถอะ
จน พี่เขาอยู่ ปี สี่ ผมก็อยู่ปีสอง ผม ก็กลัว ว่า จะไม่ได้เจอพี่เค้าอีก ผมจึงตัดสินใจเข้าไปคุย ......
(คืนนั้นดูหนังจีนมา ได้ข้อคิด มาว่า " ถ้าลงมือทำ โอกาสสำเร็จ 50 50 ถ้าไม่ทำ โอกาสสำเร็จ = 0 "
)
เมื่อตัดสินใจดังนั้นจึงเดินเข้าไปพูดคุยด้วย คำแรก ที่ผมไม่เคยลืมเลย ที่พี่เค้าตั้งใจ พูดกับผม ด้วยสีหน้า อันอ่อนโยนปราศจากอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น (ที่บ้านเรียกว่าเฉยชา) ว่า "เรารู้จักกันด้วยเหรอ" ..........
ทำเอา ผมเดินน้ำตาคลอไปตลอดเส้นทางที่เดินเคียงข้างกัน....
ปัจจุบัน ผมได้เบอร์พี่สาวคนนี้มาด้วยความ เวทนา ของเพื่อนๆ......
และผมก็โทรไปหาพี่เค้าทุกสามเดือน..... และทุกครั้งที่โทรไป จะเป็นเหมือนเดิม ทุกที
พี่สาวคนสวย : มีอะไร
จักรี : สวัสดีครับ กินข้าวหรือยังครับ
พี่สาวคนสวย : จะรู้ไปทำไม
จักรี : ขอบคุณครับพี่
นี่ก็ 4 ปีแล้วซินะ จะว่าไป ผมก็ไม่ได้โทรไป จนทำให้เค้ารำคาญ ได้นี่นา 3 เดือนครั้งมันยังถี่ ไปอีกเหรอ เนี่ย..........
สุดท้ายผม ก็บอก กับตัวเองว่า "เอาน่า เราไม่ได้ทำเพื่อใคร อย่างน้อยก็ เพื่อ ดูแลรักษาใจตัวเอง...." เว่อร์ไป นะแต่ ขอหน่อย
