slogan "ปวดหัว" แท้ แท้

[ช่างเรียงอักษร]

GAGA-semi_plurality-BOY


ภาวะแห่งความ "วิบัติ" เมื่อการอ่านคือการพูด ละ ละ แล้วการเขียนหาย (ภาษาเขียน) ไปไหน !!


ผมอยากจะเร่ิมด้วยการพูดว่า โลกของภาษาเขียน หรือ โลกของบทพรรณนาอันยาวยืดด้วยตัวอักษร

คือโลกของความ "เจ็บช้ำ" หรืออาจที่จะเปรียบได้กับ "คนผู้ซึ่ง ถูกเห็น แต่ไม่ได้ถูกเหลียวแล และจะหาย

ไปทันใดเมื่อมันถูกเหลี่ยวมอง" ตัวอักษร ที่ร้อยเรียงเลื่อนลอยไร้คุณค่า คุณค่าซึ่งหลุดลอยเหลือเพียง

ร่างทรงของคำพูดพรรณนา ที่ เก็บความ ออกไปเมื่อตัวอักษรที่ร้อยเรียงถูกมองผ่าน เมื่อการอ่าน

ซ่อนงำส่ิงที่ประจักษ์อยู่ด้วยตา ด้วยภาษาที่ถูกพูด


การเขียน (ภาษาเขียน) ไม่เหลือร่องรอยในตัวของมัน เป็นเพียงเด็กกำพร้าซึ่งไม่มีใครเหลียวแล ลูกคน

โตนั้นโดดเด่นเพราะมีภาษาพูด ลูกคนรองนั้น นั้นเพียรคัดลอกสิ่งที่ถูกกล่าว ขณะที่เขาร้อยเรียงคำ

พร่ำสอน เขาตีความและจัดวางสิ่งที่เขาได้ยิน เมื่อเสียงของคำสอนเลือนหาย เมื่อคำกล่าวเรียงร้อยด้วย

ช่างเรียงอักษร มันเป็นเพียงแค่บันทึกที่พร้อมที่จะถูกอ่าน มันมองข้ามสิ่งที่ประจักษ์ที่ไม่ใช่เพียงว่า

"มันอ่านสิ่งที่ถูกเขียน" แต่มันอ่านโดยเห็นว่าสิ่งที่ถูกเขียนนั้น สำคัญกว่าการเขียนเอง มันมองไม่เห็นส่ิงที่

การเขียนเองกำกับสิ่งที่ถูกเขียนอยู่ ดั่งเช่นคำพูด บนการเขียน มันถูกเรียงร้อย มันถูกจัดวาง มันถูก

จัดการ ราวกับมีท่าที่และภาษาของมันเอง มัน "ราวกับ" ก็เพราะไม่มีใครสามารถที่จะเห็น ภาษาของ

การเขียนได้ เพราะมันได้หายไปภายใต้ภาษาของการพููด เมื่ออ่านมัน หรือแม้แต่เมื่อเราเขียนมัน


ภาษาเขียนถูก ฆาตกรรม ด้วยภาษาพูด ดุจดั่งสิ่งที่เลือนหายในโลกที่เรารู้จัก ทั้งที่มันอยู่ในโลกที่เรา

มองเห็น ใช่!! มันเป็นส่ิงที่เรามองเห็น แต่ เราไม่เห็นมัน โอ!! เงาผู้อาภัพ เงาผู้่กระซิบบอกในส่ิงที่เราเห็น

ในเสียงที่เราไม่ได้ยิน แม้วาการเขียนคือรูปแบบที่กำกับการรับรู้ของเรา เมื่อเราอ่าน เมื่อมันถูกจัดวาง

ขึ้นมา ตัวมันเองไม่ได้เป็นเพียงแค่ความคิด แต่มันกำลังสื่อสารกับเรา ในเงาของเสียงหัวเราะ ที่กลาย

เป็นเสียงหยามหยันเมื่อเราเฝ้าอ่าน หรือเงาอันสลับซ้บซ้อนของตัวมันเป็นเพียงแค่ ชูรส ของถ้อยคำที่

รื่นหู


GAGABOY

[มังกร]

ปรับการจัดหน้าให้อ่านง่ายขึ้น
พัฒนาการจัดหน้าขึ้นมาสเตปนึงแล้วนะครับ

แต่ก็......

ยังไม่ได้อ่านแบบละเอียด(เพราะจู๋ก่อนมันตาลายจนจับใจความไม่ได้ แต่จู๋นี้โอเค)

แต่เท่าที่ดูจากหัวข้อแล้ว ดูคุณรักภาษาไทยดีนะ  เอาใจช่วยครับ รักภาษาเรากันเยอะๆ ชาติไทยจะได้ไม่เป็นเมืองขึ้นของญี่ปุ่น(ตอนนี้ดารานักร้องเริ่มเป็นเชลยศึกของญี่ปุ่น เกาหลีกันเยอะเลยครับ)

[โอ!! ช่างเรียงพิมพ์ ผู้อยู่ในโลกแห่งภาษาเขียน.]

โอ!! ช่างเรียงพิมพ์ ผู้อยู่ในโลกแห่งภาษาเขียน.

[มังกร]

โอ้ โรมีโอ ฆ่าขาดท่านไม่ได้ 

[มังกร]

แรกๆตูก็เฉยๆนะ

แต่ตอนนี้ตูรู้สึกว่า

"เฟ้อ" ว่ะ

เรื่องเดิมๆ

เปิดจู๋ ให้พี่คนนี้ เอาไว้ลงบทความเลยดีมั้ยครับ   

[มังกร]

การใช้คำเลียนประโยคฝรั่ง บางทีต้องระวังนะครับ
เราไม่มีแอคทีพ พาสสีพ อะไรเหมือนเขา

มันอ่านสิ่งที่ถูกเขียน กับ มันอ่านสิ่งที่เขียน (ตรงนี้ผมยังไม่เข้าใจว่า มัน ที่ว่านี้ คืออะไร)
สองประโยคนี้ได้ความหมายหมือนกัน แต่แบบแรกฝรั่งไปนิดครับ  <-- อ้างแบบนี้ก็แบบฝรั่ง

[มังกร]

เดี๋ยวลองมั้ง

ในภาวะแห่งความบ๊องแบ้ว

โอ้ ภาษาเขียนที่รักของข้า  เจ้าเป็นเพียงเงาดำต่ำต้อยติ่งหิ่งห้อย

ไม่มีผู้ใดสนใจในสิ่งที่เจ้าเป็น ในสิ่งที่เจ้าเห็น และสิ่งที่เจ้าเป็นอยู่

เจ้าเป็นเพียง "พาหะ" นำสารไร้ค่ากระจอกงอกง่อยเท่านั้น

ภาษาเขียน เจ้าแน่ใจว่าสิ่งที่เจ้านำพานั้น เป็นตัวของเจ้าเองหรือเป็น เพียงเงาร่างของภาษาพูดผู้พี่ของเจ้า

ที่ดูทรงพลัง ทรงอิทธิพล สามารถเปลี่ยนแปลงทุกสรรพสิ่ง เป็นเพียงลมปากที่แค่ฝอยออกมา

ก็หอมฟุ้งจรุงใจ แต่ตัวเจ้าละ เจ้าแค่ถูกช่าง "เรียงอักขระ " โง่เขลาที่มาคอยเรียบเรียงคำเอื้อนเอ่ยของข้าที่สามารถลื่นไหลไปตามสายลม มาอยู่ในกรอบที่จำกัดไร้วิวัฒนาการ  อันสุดขาหยั่ง หาที่เปรียบมิได้

เพียงแค่ข้าผายลมเอื้อนเอยออกไป แล้วมันก็หายไป แต่เนื้อหาของมันได้เข้าไปติดตรึงใจของเจ้าแล้ว
ไร้ซึ่งร่องรอย ที่จะมาเอาผิด

ตัวเจ้าเองเป็นเพียงพาหะ นำความคิดของข้าก็เท่านั้น ความคิดที่ข้ากลั่นกรอง ออกมาช้ากว่าที่ข้าจะพลั้งปากพูดออกไป ทำให้ข้าระลึกถึงเงาดำทะมึนๆ ตามหลัง หลังจากที่ข้าพเจ้า เรียงอักขระนั้นออกไป

บ่อยครั้งที่ข้าเรียงอักขระแล้วลบ เพียงเพราะว่ามันช่วยให้ข้าได้คิด ได้เรียบเรียง ได้ไตร่ตรอง แต่สุดท้ายจริงๆ แล้ว ข้าเองยังไม่รู้ว่าเจ้าและข้าต้องการ "สื่อ" อะไร

                                                                           A-MA

[Jo * W h o : ...]

 

 

[มังกร]

อ๋ออออออออออออออออ

ภายในกระจู๋วกวนเยี่ยงนี้ ต้องกล่าวด้วยถ้อยคำอันจักถูกจัดเรียงเช่นนี้เอง

ข้าเพิ่งเข้าใจ

มิได้หวังว่าจะให้อภัย เพียงมีแสงริบหรี่แห่งความหวังว่าจะเข้าใจ ประกายแว๊บมานิดนึง

[มังกร]

ช่างเป็นกระทู้ที่น่าปลาบปลื้มยิ่งนัก
เมื่ออ่านแล้วน้ำตาก็พานจะไหลออกมาเสียจริง บ่อยครั้งที่ข้าพเจ้าเองนั้นมิอาจกลั้นน้ำตาให้กับความประทับใจนี้ได้ และในครั้งนี้ก็เช่นกัน มันช่างน่าปลาบปลื้มใจเสียจริง

นานา

[มังกร]

ขี้เกียจอ่านค่ะ 

พิมพ์ติดกันเป็นแพเลย 

[มังกร]

โอ้ *~~ เจ้าแตน ~~* ผู้ตื้นเขินในอักษร

ถ้าเจ้าไม่พยายามเข้าใจในสิ่งที่ข้าพยายามจะสื่อให้เจ้าเข้าใจจากใจจริงของข้า

เจ้าก็จง

กลับไปอ่านหน้าแรกอีกครั้งนะ  เฮ้อ..

 

[มังกร]

น่าสงสารเจ้าตัวพิมพ์ที่ถูกจัดเรียงซึ่งผ่านการกลั่นกรองอันแยบยล (ที่ ซึ่ง อัน มากันครบเลย)

เจ้าถูกละเลยกระทั่งการผ่านสายตา


โอ๊ะ โอ   555 กดช้าไป มีคนตัดหน้าซะแล้วหนู