มีเหตุการณ์ เรื่องราว บุคคล หรือว่าสถานที่ ที่ในความทรงจำมันเหมือนจะเพิ่งผ่านมาไม่นานนี้เอง
แต่ในความเป็นจริงมันกลับผ่าน หรือล่วงเลยมาแล้วนานนับปี หรือเป็นสิบๆ ปี กันบ้างมั้ยครับ ?เรื่องของเรื่องก็คือป้าเพิ่งโทรมาหา ปกติแล้วผมก็ไม่ค่อยได้ติดต่อหรือสนทนากับญาติตััวเองเท่าไหร่
ป้าบอกว่าอยากให้ผมหาคอมให้หลานสักเครื่องนึง เวลามีรายงานจะได้ไม่ต้องลำบากไปทำงานที่ร้านคอม
หลานผมชื่อ จ๊ะเอ๋ บทสนทนาคุยกับป้า
ผม : จะซื้อคอมให้จ๊ะเอ๋เหรอ หูย.. มันจะไม่เร็วไปเหรอ ตอนนี้มันอยู่ ป. อะไรแล้วเนี่ย
ป้า : จ๊ะเอ๋มันอยู่มัธยมแล้ว
ผม : เหรอ ม. อะไรแล้วเนี่ย
ป้า : ม. 5
ผม : เฮ๊ย !!
เอ่อ... ตอนที่พูดถึงชื่อหลาน ในความรู้สึกของผมก็คือ มันเพิ่งจะประถม ประมาณ ป. 5 -6 เอง
นี่เวลามันผ่านมานานแล้วเหรอ กลับมามองตัวเอง
เมื่อก่อนเคยเรียกใครๆ ว่าพี่ เข้า ม. 1 ก็เรียกคนอื่นว่าพี่ เข้า ม.4 ก็เรียกเค้าว่าพี่
เข้าปี 1 ก็เรียกใครๆ ว่าพี่
แต่ตอนนี้สิ มีแต่คนเรียกเราว่าพี่ เจอใครเขาก็เรียกพี่ อยู่ดีๆ ก็แก่แบบไม่ทันตั้งตัว
ปีนี้กว่าจะรู้ตัวก็ 27 ปีเข้าไปแล้ว เลขสามนำหน้าจะมาหาอีกไม่กี่ปี
แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนว่ายังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่เลย
ที่สำคัญ รู้สึกว่าตัวเองยังไม่มีหลักมีฐานอะไรเลย - -'
