ใกล้วันครูมาอีกครั้ง
สมัยก่อนตอนช่วงใกล้วันครู พอวันพฤหัสจะมีการพานักเรียนไปที่หอประชุมแล้วร่วมงานวันครู
ตอนนั้นเบื่อมากๆ เพราะรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่fake และไม่ค่อยเห็นความสำคัญปีแล้วปีเล่าที่ผ่านงานวันครูไป
พอโตขึ้นเริ่มรู้สึกว่าครูเป็นมากกว่าผู้ที่สอนสั่งวิชา นั่นคือเป็นเหมือนสายสัมพันธ์ที่โยงตัวเราเข้ากับอดีต
งานวันครูในช่วงสามปีสุดท้ายของการเรียนมัธยมรู้สึกแปลกไปจากเดิม
ที่โรงเรียนผมเรียกครูว่า มิส และ มาสเตอร์(อ่านว่ามาสเซอร์) หลายๆท่านตอนที่เรียนอยู่เราไม่ชอบหน้าเอาเสียเลยเพราะทั้งดุและเคี่ยว แต่พอโตขึ้นมา ท่านเหล่านี้แหละที่เราจำได้ดี
อย่างของผม
มาสเตอร์ดุษฎี หรือที่นักเรียนเรียกว่า"ดุ๋ย" จะสั่งการบ้านให้ท่องศัพท์สัปดาห์ละ20คำ มีChoco bar คู่ใจ ใช้ตีนักเรียนที่ท่องศัพท์ไม่ได้
เมื่อก่อนเกลียดแทบแย่ แต่ว่ามารู้ผลเมื่อตอนเอนทรานซ์ได้อังกฤษ 90+
มาสเตอร์บุญเรือง ผู้เน้นการทำโทษนักเรียนเป็นชีวิตจิตใจด้วยคำว่า "อย่างนี้ต้องให้โทษ" ... มาสเตอร์ไม่เคยตีนักเรียนเลย มีแต่สั่งการบ้านให้ไปทำซึ่งถึงไม่ทำมาก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากทำหน้าเศร้า ....ดังนั้นนักเรียนก็เลยต้องทำมาเพื่อไม่ให้มาสเตอร์น้อยใจ
มาสเตอร์สุรศักดิ์ ครูรด. ครูฝ่ายปกครอง ครูฝ่ายเชียร์ และครูเคมีที่น่าเอาไปสอนแข่งกับอาจารย์อุ๊
ผู้ซึ่งเคี่ยวกรำเรื่องกฎระเบียบของรร.ให้เป็นไปในรูปในรอย ตอนม4 นักเรียนจะไม่ชอบมาสเตอร์มาก แต่พอจบไปรักมาสเตอร์ทุกคน .... ตอนที่นักเรียน2โรงเรียนเกือบร้อยคนกำลังจะตีกันและตำรวจห้ามไม่ได้ มาสเตอร์วิ่งข้ามถนนไปแล้วตะโกนว้ากจนนักเรียนวิ่งหนีกระเจิดกระเจิงไปหมด
...... และยังมีอีกหลายสิบท่านที่ผมจำไม่ได้หมด
/ ฮู้ววววววว ให้กับอาจารย์ที่สอนสั่งนักเรียนอย่างอดทน
/ ฮู้ววววววว ฮู้ววววววว ให้กับครูที่สอนสั่งนักเรียนทั้งเรื่องความรู้และเรื่องจิตใจ
/ ฮู้ววววววว ฮู้ววววววว ฮู้ววววววว ให้กับมาสเตอร์และมิส ที่ทุ่มเทชีวิตให้กับการสอน
ขอบคุณครับ
ปล. ตอนแรกจะตั้งชื่อว่า โอ้คุณครูในดวงใจ แต่กลัวโดนเป๋ ... ตั้งงี้แหละ
