สมัยเรียนอยู่โดนพี่ชายบิ้วมา 2 ปีว่ามหาลัยเรียนยากนะ ไม่ขยันโดนไล่ออกนะเว้ย เลยมีแรงจูงใจอย่างบ้าคลั่ง ผลคือเกรดดีเกินหน้าเกินตาเพื่อนและถูกเพื่อนประนามว่าบ้า พอมาปีสองเลยเที่ยวเละ แต่ก็พอเกรดตกก็เครียดแทบลาออก แต่ก็คิดว่าทำเพื่อแม่แล้วก็เรียนจนจบ
ตอนนี้ทำงานก็พยายามมองหาลู่ทางธุรกิจไปเรื่อยๆ แรงจูงใจก็เผื่ออนาคตคู่ชีวิตของเราที่ยังไม่มีตัวตน
เขาจะได้ไม่ต้องมาลำบากกับเราอยากให้เขาสบาย
แรงจูงใจอีกอันก็คือแม่ อยากรวยๆแม่กับพ่อจะได้สบายไม่ต้องขายของ เพราะแม่เป็นโรคกระดูกพรุนมานานแล้วหมอสั่งให้เปลี่ยนกระดูกเป็นเหล็กแทนแม่ก็ไม่เอาเพราะกลัวขายของไม่ถนัด เป็นโรคหัวใจ ความดัน เส้นเลือดในสมองตีบ พ่อก็เริ่มจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
ส่วนตอนทำงานไม่มีอะไร ถ้าผลงานไม่มีเขาก็ไล่ออก = ตกงาน ฉะนั้นขี้เกียจไม่ได้