วันนี้เลิกงานตามปกติก็ไปเดินซื้อของกับบี
พอส่งบีเสร็จกำลังจะขึ้นรถกลับบ้าน พ่อก็โทรมาถามว่า "อยู่ไหนแล้ว ให้รีบกลับบ้าน"
ก็แปลกใจ ร้อยวันพันปี พ่อไม่เคยถาม พ่อก็บอกมาว่า "ยายไม่ไหวแล้ว"
เลยรีบนั่งรถกลับบ้านอย่างด่วน นึกในใจว่าถึงเวลาแล้วเหรอเนี่ย เพราะว่าพักหลังนี้ยายอาการไม่ค่อยดีลงเรื่อยๆ
เริ่มจาก วันๆ เอาแต่นอน จนหลังๆ นี้เริ่มไม่เคี้ยว ไม่กลืน ที่บ้านก็เิริ่มทำใจกันไว้บ้างแล้ว
จะมีก็แม่ที่เป็นทุกข์มากกว่าคนอื่น เพราะว่าคอยปรนณิบัติ ป้อนข้าว ป้อนน้ำ ยายมาโดยตลอด ที่ยังทำใจไม่ได้
ระหว่างบนรถก็มีการโทรติดต่อกัน เป็นระยะๆ จนสุดท้ายกำลังนั่งรถมอเตอร์ไซค์เข้าบ้าน ไม่เกิน 5 นาทีก็ถึง
น้องสาวก็โทรเข้ามาบอกว่ายายเสียแล้ว น้ำตาคลอเลย ในในนึกย้อนไปเรื่องตอนเด็กๆ
ถึงจะทำใจไว้บ้างแล้ว แต่พอเอาเข้าจริง ก็ไม่ไหว เพราะว่า ยายเป็นคนเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก
เมื่อวันก่อนยังไปช่วยแม่พลิกตัวยายอยู่ในห้องอยู่เลย เข้าไปห่มผ้าให้ยายอยู่เลย
ถึงบ้านปุ๊บถอดรองเท้าก็รีบเข้ามาดูยาย เจอป้านั่งร้องไห้อยู่ในห้อง แม่กับหลานกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เช็ดตัว ปะแป้งให้ยาย
จากการถามแม่ก็รู้ว่า ยายจากไปอย่างสงบ เริ่มจากหายใจแผ่วๆ จนสุดท้ายก็ไม่หายใจ นิ่งไป
รู้สึกผิดที่กลับมาดูใจไม่ทัน ขอให้ยายไปสู่สุขคตินะครับ
