สองถึงสามเดือนที่ผ่านมา คนที่ผมรักและสนิทสนม ค่อยๆ ลาโลกไปทีละคนสองคน
ด้วยโรคประจำตัวบ้าง ด้วยอุบติเหตุอย่างไม่คาดคิดบ้าง เมื่อวานนี้ก็เช่นกันครับ
รุ่นพี่ที่เคยไล่เตะบอลด้วยกันมาเกือบ 20 ปี ได้เสียชีวิตลงอย่างกระทันหัน ด้วย
อุบัติเหตุทางรถยนต์เด็กที่บ้านเขาร้องไห้โฮมาตั้งแต่ปากซอย เล่าความไม่เป็นศัพท์
จับใจความเนื้อหาของเรื่องราวได้แค่ว่า พี่เขาตายแล้ว...
ได้ยินแล้วก็ใจหายนะครับ เห็นกันอยู่เมื่อสองวัน แต่ปัจจุบันคงไม่ได้เจอกันอีก
ในความคิดของผม คนที่ตายไปมีสองประเภทนะ
ประเภทแรกคือ
ตายไปแล้วคนจดจำประเภทสองคือ
ตายไปเสียได้ก็ดีรุ่นพี่ผมอยู่ในประเภทแรกครับ คือตายแล้วมีแต่คนเสียดาย
(ผมขอข้ามที่จะเล่าเรื่องราวของแกก็แล้วกัน)
ความตายเป็นเรื่องธรรมดา อย่างที่หลวงพ่อพุทธทาสเคยว่าไว้ในเรื่องของ
การจัดระเบียบความตาย ส่วนจะตายยังไงนี่ก็เลือกได้เหมือนกันครับ
แต่มีแค่ 2 ข้อด้านบนเท่านั้นแหล่ะ
ไม่ได้เลือกตอนก่อนที่จะตายนะครับ
ควรสั่งสมความดีไว้ก่อนตาย
แล้วให้คนเขาตัดสินกันเองในภายหลัง
หลับให้สบายนะพี่...ผมนั่งรำพึงอยู่ในรถ เมื่อวานเย็นนี้ว่า ห่าอะไรของมึงวะ??
คนดีๆ ตายหมดโลก
ไอ้พวกเลวๆ นี่แม่งเดินกันสลอน
ขอให้วิญญานพี่ ไปสู่สุขคตินะครับ พี่จากไปมีแต่คนจดจำ
ส่วนไอ้พวกเลวๆ ที่สลอนหน้าอยู่น่ะ
ถึงจะมีชีวิตอยู่
แต่ผมคิดว่าไม่มีใครจดจำแม่งหรอก
ด้วยความเคารพครับพี่เอ๋ 
