เคยเฝ้าย่าที่เป็นมะเร็งค่ะ พอดีตอนนั้นเรียนจบ เป็นคนเดียวในบ้านที่ยังไม่มีภาระอะไร
ระหว่างย่าทำเคมีบำบัด ไม่หางาน อยู่บ้านหลายเดือน จนทำเคมีบำบัดแล้วดีขึ้น แอ้ไปทำงานปีนึง
ย่าทรุดเลยลาออกมาอยู่เป็นเพื่อนได้อีก 1 เดือนก่อนย่าเสีย รู้สึกขัดแย้งในตัวเองมาก
ใจหนึ่งก็อยากมีอิสระ แต่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าอิสระของเราหมายถึงอะไร แต่แอ้เป็นคนเห็นแก่ตัวนะ
ไม่ได้อยากให้เขาพ้นทุกข์ แต่อยากให้เขาอยู่กับเรานานๆ ทุกข์เท่าไหร่ก็ไม่สน ตอนนั้นคิดอย่างนี้จริงๆ ยึดติดน่ะค่ะ
สุดท้ายเมื่อย่าเสียไปแล้ว รู้สึกดีที่เราทำเต็มที่แล้ว ไม่มีอะไรให้เสียใจอีก เราทำหน้าที่ของเราอย่างดีที่สุดแล้ว
ตอนส้ม (พี่สาวฟ้า) ตาย
ฟ้านั่งร้องไห้ทุกวัน ฟ้าไม่เคยนอนกับมันเลย ทุกครั้งที่ไปรพ ฟ้าจะรีบกลับ
ห่วงงาน หวงชั่วโมงการทำงานของตัวเอง
วันที่ส้มถามหา ว่า "เมื่อไหร่จะมานอนกับมัน"
ฟ้าก็โกหก "อืมๆ ว่างๆนะ วันหลังนะ" ทั้งที่ใจไม่เคยคิดอยากนอนที่รพ เลย
วันที่มันเสีย คืนนั้นฟ้าไปเที่ยวไปกินเหล้า
แม่โทรมาบอกว่าส้มเสียตอน ตี 5 ฟ้าก็ไม่รับโทรศัพท์
ทุกวันเสียใจมาก ได้แต่ทำบุญไปให้
ไม่รู้ว่าเค้ายังอยู่หรือเปล่า ได้แต่คิดถึง ได้แต่เห็นอันโน้นอันนี้ที่ส้มชอบแล้ว พูดกับตัวเองว่า
เสียดายเนอะ ส้มไม่อยู่แล้ว.. ถ้ามันอยู่จะซื้อไปให้
เรื่องนี้สอนอะไรฟ้าเยอะ เีดี๋ยวนี้จะคิดถึงคนที่รักเราอยู่รอบตัวเราเยอะขึ้น
กลัวว่า วันเวลาจะพรากเค้าไป แล้วจะต้องมานั่งเสียใจทีหลังแบบเรื่องส้ม
