หน้า: 1 2 3 [4] 5 6 7 8 9 10 11 ... 111
 
ผู้เขียน หัวข้อ: กระจู๋สูญเสีย  (อ่าน 413945 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 ขาจร กำลังดูหัวข้อนี้
แอบอ้าง
หมอแมวครับ ตอนนี้หมอเป็นฑูตของหมอทั้งปวงกับคนใช้อินเทอร์เน็ตแล้วน
ยมฑูต  กร๊าก
บันทึกการเข้า

ฝันซ่อนสับสนวุ่นวาย หย่อนคล้อย
มีญาติผู้ใหญ่ก็หมั่นไปเยี่ยม ดูแลเอาใจใส่ เพราะเวลามันผ่านไปแล้วเรียกคืนไม่ได้ ไม่อย่างนั้นอาจจะต้อง
เสียใจทีหลังเหมือนผม...
บันทึกการเข้า
.
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19 ก.พ. 2007, 13:41 น. โดย โลกส่วนตัว » บันทึกการเข้า
ผมก็เคยมีประสบการณ์แบบนี้เมื่อครั้งปะป๋าผมเสียชีวิตครับ

คืนก่อนที่ป๋าผมจะตาย แม่พาไปร.พ.

แม่ : เห็นทึคราวนี้ป๋าเอ็งจะ 50/50 แล้วล่ะ
ผม : ตามนั้นแหละ แม่ พระเจ้าเท่านั้นที่รู้
ผม : กลางดึกคืนนั้น ผมฝันแปลกๆ ฝันว่ามีดาวตก

เช้าวันรุ่งขึ้น - ผมไปร.ร. ตามปกติ แต่ลางสังหรณ์เหมือนว่าป๋าจะไม่รอด
ขณะผมกำลังรอรถที่มารับ พอรถมาถึงคนขับรถบอกว่า

คนขับรถ : ป๋าเอ็งน่ะ .. เสียแล้ว บ่ายวันนี้ลุงเพิ่งไปไหว้ศพมาอยู่เลย
ผม : ลุงเพ้อเจ้อเปล่า ..
คนขับรถ : จริง ไม่ได้เพ้อเจ้อ
ระหว่างนั่งรถกลับบ้าน ผมก็กำลังคิดว่าป๋าอยู่หรือไป

ถึงบ้าน .. เห็นมีแขกมากมาย .. รถเต็มบ้าน
ผมคิดว่า .. ทะแม่งๆแล้ว สิ
สักพักแม่กับอาม่าวิ่งมาหา .. บอกให้ผมไปไหว้ศพ ..

 ฮือๆ~

บันทึกการเข้า

"ถึงอาทิตย์จะอัสดง แต่กูยังมีไฟแช็ค" - Kurt Cobain -




เสียใจด้วยครับ  เศร้า
บันทึกการเข้า

เราจะต้องการอะไรมากมายไปกว่า อะไรมากมาย
นานมาแล้ว เฮียเอ สมัยอายุ 10 ขวบเอง ปี 2544 โน่นน่ะ
บันทึกการเข้า

"ถึงอาทิตย์จะอัสดง แต่กูยังมีไฟแช็ค" - Kurt Cobain -
เสียคุณตาไปได้ 2-3 ปีแล้วล่ะ
ที่บ้านจะบอกเสมอว่าคุณตาแก่มากแล้ว ให้ทำใจเถอะ เราไม่รู้ว่าวันไหนแกจะไป

ตั้งแต่เกิดตายายเลี้ยงมาตลอด อยู่ด้วยกันมาตลอด
ยายชิงหนีไปอย่างกระทันหัน (โรคหัวใจ) เหลือแต่ตาก็กะจะกอดเอาไว้ให้นานสุด
ตาเคยทำท่าไม่ดีอยู่หลายครั้ง ก็ไหว้พระขออย่าเอาตาไป
ท่านก็อยู่มาจนเก้าสิบกว่า
ตอนท้ายๆ ชีวิตต้องบอกว่าทรมานคนแก่จริงๆ
สมองเสื่อมเรียบร้อยแล้ว หลงไม่รู้วันเวลา ไม่รู้จักแม้แต่ลูกหลาน กินแล้วก็บอกยังไม่ได้กิน
หูแว่วว่าคนนั้นคนนี้เรียก อยู่ดีๆ ก็พยายามจะเดินออกไปหน้าบ้าน (ทั้งที่เดินก็ไม่ได้)
กินอาหารเองแทบไม่ได้แล้ว น้ำยังกินได้ยากเลย
สงสารคุณตามากๆ 
คิดในใจเอง ว่าถ้าตาทรมาน อยากจะไปก็แล้วแต่ท่านเถอะ จะไม่รั้งแล้ว   เศร้า
หลังจากนั้นไม่นาน ท่านก็ไปจริงๆ
กลับมาทันดูใจก่อนที่ท่านจะเสีย หรือท่านรอก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
เป็นคนสุดท้ายที่กลับมาถึงบ้าน พอกลับมาถึงไม่นานท่านก็เสีย  ฮือๆ~
บันทึกการเข้า
ทุกคนต้องผ่านประสบการสูญเสียล่ะเนอะ
ตอนนี้เริ่มทำใจรอบ 2 แล้ว เพราะท่าทางย่าจะไม่ดีขึ้นไปกว่านี้  ฮือๆ~ (อาการยังเหมือนเดิม)
บันทึกการเข้า

ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว
 กรี๊ดดดดด อยากอ่านผมขอใช้สิทธิ์ที่จะตาย
อ่านคำโปรยมันเศร้าๆ ดีจัง ฮือๆ~
บันทึกการเข้า

ที่สุดถ้ามันจะไม่คุ้ม
แต่มันก็ดีที่อย่างน้อยได้จดจำ
ว่าครั้งนึงเคยก้าวไป...
ที่สุดท้ายของชีวิต (สำหรับชาวพุทธ)
ที่อยู่บนเมรุย่าผมเองครับ  เศร้า

บันทึกการเข้า

Today you , Tomorrow me.
คือ ประสบการณ์การสูญเสียญาติ นี่ก็มีนะ...
แต่ว่าพอดีทำใจไว้นานแล้ว เลยไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องทางใจ  ฮิ้ววว

แต่ที่ทำใจแทบจะไม่ได้ก็เรื่องเพื่อนนี่แหละ   ง่ะ
 หน้ามึน  คือเพื่อนรถคว่ำที่เชียงใหม่...ช่วงวันรัฐธรรมนูญ (ธ.ค. นี้ ก็ครบ 2 ปีแล้ว  เศร้า)
ไม่เคยคิดว่าเพื่อนจะไปเร็วขนาดนี้ว่ะ   หน้ามึน


อะไรไม่แย่เท่าที่รู้ว่า แม่เพื่อน ป้าเพื่อน แล้วก็ตัวมัน ตายแค่สามคน (ในครอบครัว)
ส่วนพ่อเพื่อนเสียไปก่อนหน้านี้แล้ว สรุปคือตอนนี้บ้านเพื่อนคนนี้เกือบร้างครับ
ถ้าไม่มีพวกญาติ ๆ คอยดูแล   ฮิ้ววว


 เศร้า  ความจริง ที่รู้อีกอย่างนึงคือ..คนขับรถตู้ที่พาไปเที่ยววันนั้น
ไม่ชินทาง + หมอกที่ลงจัด รถเลยเสียหลัก  เห็นย่าเพื่อนเค้าบอกว่ารถมันหมุนแล้วไปประทะกับ
รถอีกคนที่วิ่งตามหลังมา ( 10 ล้อครับ   ง่ะ) อะไรไม่เลวร้ายเท่า....มาชนบริเวณที่เพื่อนนั่งกับป้า
และแม่  เอือม 



สภาพศพเพื่อน..ไม่มีแผล..แต่น่าจะช้ำใน.....
ส่วนศพป้ากับแม่..ไม่ได้ดู...แต่เค้าบอกว่า...สภาพแย่กว่าเพื่อนตูอีก


 ฮือๆ~  ช่วงนั้น....เป็นอะไรที่เหี้ยนที่สุดในชีวิตแล้ว  แถมมาเจอเรื่องสึนามิอีก  จิตตูดับวูบ
รู้สึกว่า...มันแย่ที่สุดแล้วที่เพื่อนมาตายโดยที่เพิ่งเจอกันก่อนหน้านั้นแค่เดือนเดียว
เป็นเพื่อนผู้ชายคนแรก...ที่รู้สึกว่ามันนิสัยดีไม่น่าตายเร็ว 
ทั้ง ๆที่คนอื่นมันโกงบ้าน กินเมือง...ไอ้คนประเภทนี้น่าจะตายให้หมดโลกแต่ดันอยู่ได้นาน
สปีชีส์เหมือนแมลงสาบ  เอือม



สรุปว่า...เดินทางไปไหน ศึกษาเส้นทางให้ดีนะ...รวมทั้งขับรถอย่างระมัดระวัง
และคำนึงถึงความปลอดภัยให้มาก ๆ อย่าให้เกิดเหตุการณ์นี้กับครอบครัวคนไหนเลยนะคะ  ฮือๆ~



บันทึกการเข้า

เลวยั้นเงา
ผม เล่าบ้างละ

 ตอนนั้นอายุ16-17 ได้ครับ ขับมอไซต์ ไปเที่ยวกับเพื่อนทั้งคืนตอนเช้าขับกลับบ้าน ขี่กัน สองคัน เพื่อนขี่นำหน้า ตอนนั้นง่วงนอนกันสุดๆ อยุ่ดีๆ มี 10ล้อพ่วงแซงมาเพื่อนมันเลยขับรถมอไซตืเข้าไปงีบหลับใต้ล้อสะงั้น..ผมขี่ตามแทบ ไม่เชื่อสายตากระโหลกเพื่อนกลิ้งเต็มถนนเลยครับพี่น้อง  อย่าถามนะว่าช่วงเวลานั้นผมรู้สึกอย่างไงบอกได้คำเดียวว่า  ช๊อกสุดๆๆ
บันทึกการเข้า

ล้ำลึกคนึงหาในดวงจิต ใจเคยคิดตัดสวาทมิอาจสิ้น
ดั่งก้านบัวหักกลางชลาสินธุ์ ผิว่าสิ้นไร้เยื่อยังเหลือใย
ขอขุดอันเก่ามาเล่าใหม่ละกันนะครับ



http://iannnnn.blogspot.com/2004/12/031.html
พ่อมึงตาย
บันทึกการเข้า

ทำมาหากินด้วยการเปิดร้านสกรีนเสื้อยืด จ้ะ

เพื่อนเสียตอนปี 1 ก่อนมันรถคว่ำ มันโทรมานัดให้ส้มติวสอบให้มัน

ไอ้เราก็รอ..รอ...รอ  จน...ต้องไปเจอมันนอนนิ่งในเตียงโรงพยาบาล

ไม่มีน้ำตา จุกจนพูดไม่ออก จนวันเผา ยังเอ๋อๆ งงๆ ใส่เข็มมหาวิทยาลัยในโลงให้มัน

เห็นพ่อกับแม่มันแล้ว.... เห็นของที่เสิร์ฟในงาน ...มันกินผลไม้อะไรไม่เป็นเลยนอกจากส้ม

........แกไม่น่าไปกระทิงเล๊ยย..ตูบอกแล้วว่าอย่าไปไหน ให้รีบมาติวกับตู

คิดถึงแกเสมอว่ะเพื่อน


 / / เกิดเป็นชาติ BMW ยังไงมันก็เหล็ก ..ซิ่งได้ ..ชนได้ ..พาไปตายห่าได้
บันทึกการเข้า

หนังเย็บมือ Homemade www.facebook.com/oxhour
ขอขุดอันเก่ามาเล่าใหม่ละกันนะครับ



http://iannnnn.blogspot.com/2004/12/031.html
พ่อมึงตาย

เพื่อนผู้ชายเล่าให้ฟังว่า
เพื่อนสนิทโทรมาหาตอนตีหนึ่ง โดนด่ากลับว่า "โทรมาทำ... พ่อมึงตายเหรอ"  แบบไม่ได้คิดอะไร
"เออ.. โทรมาบอกว่าพ่อกูตายจริงๆ" เสียงเครียด
ขอโทษกันแทบไม่ัทัน
บันทึกการเข้า
หน้า: 1 2 3 [4] 5 6 7 8 9 10 11 ... 111
 
 
Powered by MySQL Powered by PHP Powered by SMF 1.1.21 | SMF © 2006-2007, Simple Machines | Thai language by ThaiSMF Valid XHTML 1.0! Valid CSS!