เมื่อไม่กี่วันก่อนมีงานแต่งงานของพี่ชาย...
พาแฟนไปด้วยตามระเบียบ

และแล้วงานก็ดำเนินไปเรื่อยๆ..... รับแขกแอยู่หน้างาน จนกระทั่งถึงครอบครัวนึงเป็นคนข้างบ้านที่อยู่มา12ปีสมัยประถมมัธยม
พอมองไป มันมีความรู้สึกแปลกๆขึ้นมานิดนึง แล้วก็ไม่มีอะไรต่อไป เค้าก็เข้างานไป เราก็ยืนด้านหน้างานต่อไป
พอแขกเริ่มเบาบาง ก็เลยเดินเข้าไปหาของกินในงาน ระหว่างกินก็เจอคุณน้าข้างบ้านก็เลยไปทัก... กำลังคุยกัน ลูกสาวก็เดินเข้ามา ทักกันเล็กน้อย ถามกันพอเล็กน้อยว่าแล้วงานต่อไปจะเป็นของใคร... แล้วก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อ ... จะอวยพรวันเกิดย้อนหลังก็กระไรอยู่เพราะผ่านมาตั้ง1สัปดาห์
ถ้าตอนนี้นึกย้อนอดีตตั้งแต่รู้จักกัน ตอนประถม ก็จีบ ตอนมัธยมก็จีบ ตอนม.ปลายก็(แอบ)จีบ
จำได้ว่าตอนนั้นต้องหาเรื่องไปชวนคุยอะไรสักครั้ง... ตอนเค้าจะเรียนต่อ ก็ไปแนะนำวิชาอังกฤษกับหนังสือ ช่วยสอนนิดนึงติวเข้าพานิชย์ (ปัจจุบันเค้าจบเอแบคพูดอังกฤษเป็นไฟ ไอ้เราเองแค่พอพูดได้แถมผิดไวยกรณ์)
นึกถึงความหลังแล้ว ความรู้สึกเหมือนหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่เหมือนคนที่ห่างกันไป6-7ปีเลย

บ่นแค่นี้แหละ ตามประสาคนแก่

ปล. กระจู๋นี้ต้องระวัง เพราะแม้ท่านผบ.จะทราบเรื่องแล้ว แต่มักลืมว่าเราเคยเล่าแล้ว อาจมีอาการงอน
ปอ. เหมือนมีนักคิดนักเขียนชื่อดังคนนึงบอกไว้ว่าเรื่องความหลังนึกได้ แต่อย่านึกมาก เพราะอาจจะจมไปกับมันและหมดพลัง เห็นทีจะจริง
ปฮ. ไปนอนดีกว่า
