เมื่อขาดความมั่นใจ

ตั้งแต่เด็กๆ เป็นคนขี้อายมาก  โตมาถึงจะหน้าด้านขึ้นแล้วแต่ก็ยังขาดความมั่นใจในตนเอง
มีน้อยครั้งที่จะมั่นใจในตัวเองจริงๆ อย่างเช่น ออกไปพูดหรือพรีเซนต์งานหน้าห้อง หรือตอบคำถามอาจารย์ ทั้งๆ ที่จริงๆ เราก็รู้นะว่ามันถูก แต่ตอนตอบก็จะกึ่งๆ ไม่มั่นใจ (ความมั่นใจมันมักหายไป 50%)
แล้วยิ่งงานไหนที่สำคัญๆ แล้วต้องออกไปพูดเนี่ย  บางทีประหม่าจนสั่นเลย  โดยส่วนมากอาการหลักๆ ที่จะเป็นก็ตื่นเต้น  มือเย็น เหงื่อออก เกร็ง พูดผิดๆ ถูกๆ ลิ้นรัว เหมือนสมองสั่งการไม่ปกติ สติกระเจิงไปไหนก็ไม่รู้

ปัญหาก็คือ ต่อไปในชีวิตการทำงานมันต่างจากห้องเรียน คงไม่มีใครมานั่งรอเสียเวลาหรือให้โอกาสกลับไปเตรียมตัวใหม่

ตอนนี้รู้สึกว่าการขาดความมั่นใจมันบั่นทอนชีวิตจิตใจตัวเองลงไปทุกที 

หลายครั้งที่รู้สึกแย่ที่เราทำไม่ได้ดั่งใจคิด  หลายครั้งที่ทำอะไรไปแล้วมาโทษตัวเองทีหลัง  มานั่งนึกเสียใจ เสียดายทีหลัง...มันแย่จริงๆ



อ้ะ...ที่พูดมา อาการขาดความมั่นใจ เชื่อว่าทุกคนคงเคยเป็น เลยอยากรู้ว่าแต่ละคนมีวิธีจัดการมันอย่างไร?

[มังกร]

ของผมก็นึกซะว่าตอนนี้เราอยู่คนเดียว ไม่ก็นึกว่ากำลังอยู่กับแฟนสองคนความมั่นใจจะพุ่งปรี๊ด 

[มังกร]

หายใจเข้าลึกๆเข้าไว้
ผมเป็นกะกลุ่มคนที่ไม่คุ้นเคยนะ ถ้าเพื่อนในวิชาที่เรียนมาด้วยก้นก็ไม่ประหม่าเท่าไรห่ แต่ถ้าออกไปพูดท่ามกลางคนที่ไม่รู้จักเยอะๆนี่ ไม่ไหว เป็นเหมือนกัน
แต่ก็มั่นใจซะอย่าง ไม่มีอะไรน่ากลัว

ต้องมั่นใจก่อนว่าตัวเองหน้าตาดีครับ 

ต้องมั่นใจก่อนว่าตัวเองหน้าตาดีครับ 

นี่คือสิ่งที่ไม่มั่นใจ 

[มังกร]

   หลับตา สูดหายใจเข้าลึกๆ นึกถึงเรื่องที่ชอบทำที่สุดในชีวิต ทิ้งความกังวลต่างๆ แล้วออกไปโชว์ให้เต็มที่ เวลาอยู่หน้าคนมากๆ ถ้าไม่อยากมองตาเขาก็ให้เปลี่ยนไปมองติ่งหูหรือใบหูแทน อย่าเคี้ยวหมากฝรั่งหรือลูกอม เพราะจะยิ่งทำให้ประหม่ามากขึ้น และเป็นมารยาทที่ไม่งามของผู้พรีเซนต์ อะไรที่ทำให้อุ่นใจ พระเครื่อง จี้ห้อยคอ แหวนแต่งงาน เป็นกำลังใจและลดแรงตรึงเครียดได้เป็นอย่างดี มองดูหรือนึกถึงเป็นระยะๆ 

ก็มีสูตรง่ายๆอยู่ว่า Nobody Perfects ครับ
เวลาจะนำเสนอ อะไร อย่าไปคิดว่ามันจะ สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซนต์
แล้วก็ อย่ากลัวคนฟังครับ คิดง่ายๆว่า คนที่ฟังเรา ต่อให้เป็นใหญ่เป็นโตขนาดไหน
ก็ยังเป็นคนอยู่ ไม่ใช่ผีที่จะมาหักคอเราได้

เขาชอบก็คือชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ แค่นั้นจบ
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบแล้วจะไม่มีคนอื่นชอบ
เพราะที่สุดแล้วทุกคนก็เป็นมนุษย์ขี้เหม็นกันทุกคน

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ

"จงรู้ทุกเรื่องที่พูด แต่อย่าพูดทุกเรื่องที่รู้"   

[มังกร]

ต้องมั่นใจว่า เราทำได้ครับ

[มังกร]

เป็นเหมือนกันค่ะ แต่ไม่หนักเท่า

ถ้าให้พูดกับเพื่อนนี่ไม่รู้สึกอะไร แต่ถ้าออกไปนอกห้องนี่ จะเริ่มเกิดอาการ พูดไม่ออก เหมือนคำพูดมันจุกที่คอหมดเลย ทั้งๆที่ระหว่างเดินนี่ เตรียมคำพูดมาเรียบร้อยแล้วนะ

อึกอักๆ เกิดอาการไม่มั่นใจว่า ถ้าพูดไปจะดีรึเปล่า ถ้าพูดไปแล้วอ.เค้าไม่ชอบล่ะ

 
คะแนนการพูดหน้าชั้นจึงมักได้น้อยเสมอ

(ถ้าให้ออกไปอ่านนี่ยังอยู่ในเกณฑ์ใช้ได้ แต่ถ้าให้ออกไปพูดจะอยู่ในเกณฑ์ห่วย )

[มังกร]

อันนี้พี่ก็เป็นนะปาล์ม ทุกวันนี้ก็ยังเป็น
ล่าสุด สัมภาษณ์งานก็ยังตื่นเต้น รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีไรก็ตามที
เรื่องแบบนี้มันแก้ยากอะ ขึ้นอยู่กับนิสัยของคนแต่ละคน

หลังๆ มานี้ก็มีดีขึ้นมั่งนะ คิดซะว่า เราทำให้มันดีที่สุด ผลจะออกมาไงก็ตาม อย่างน้อยเราก็ได้พยายามแล้วอะนะ
อย่าพยายามคิดแทนคนอื่น อย่ากลัวก่อนจนเกินไป เพราะมันจะยิ่งกดดันตัวเอง เดี๋ยวมันจะยิ่งไปกันใหญ่เลยทีนี้

ถ้าวงสวิงผมหายไป จะต้องรีบเรียกกลับมาให้ไวที่สุดครับ

[มังกร]

ส่วนใหญ่จะนิ่ง ก่อนจะทำอะไรซักชิ้น (ที่มันอาจทำให้เราประหม่า)
นั่งเฉยๆ ซัก 5 นาที ไม่ต้องคิดอะไร พอเอาจริงก็ใส่เลย ไม่ต้องยั้ง 

พยายามทำเป็นนิ่งๆ เพื่อกลบเกลื่อนความประหม่า แบบนี้ทำบ่อยๆ 

คิดซะว่าอยู่คนเดียวไง

...เป็นเหมือนกันเลยครับ แก้ยังไงก็ไม่หาย...เฮ้อ...