เห็นพี่ระจันพูดแบบนี้ ทำให้คิดถึงคำพูดของหมอนักพูดคนนึง
ลูกชายได้จากพ่อแม่ไปทำงานในเมืองหลายปี ปีนี้มีโอกาสกลับมาบ้าน พ่อก็แก่ชรามากแล้ว แถมตายังเป็นต้อหินอีก มองอะไรไม่ค่อยจะชัดเจนแล้ว
พ่อ : ลูกเห็นตัวอะไรที่มันเล็มหญ้าอยู่กลางทุ่งนาไหม? มันคือตัวอะไร
ลูก : ก็ควายยังไงหละพ่อ ถามทำไม
พ่อ : ไอ้ตัวสีดำๆกลางทุ่ง ที่เล็มหญ้าอยู่กลางทุ่ง มันคือตัวอะไรนะลูก
ลูก : ก็บอกว่าควายยังไงหละพ่อ ถามทำไมหลายครั้ง บอกว่าควายไง
พ่อเดินก้มหน้าน้ำตาซึมกลับไปยังห้อง ตกเย็นก็ยังไม่ออกมากินข้าว ลูกชายก็เลยต้องเดินเข้าไปตาม
ก็เห็นพ่ออยู่ในอาการซึมเศร้า และมีน้ำตาซึมออกมาจากดวงตา
ลูก : เย็นแล้ว พ่อมากินข้าวเถอะ
พ่อ : ลูกรู้ไหมทำไมพ่อถึงได้ต้องมาร้องไห้และเสียใจอยู่อย่างนี้
ลูก : ???
พ่อ : รู้ไหม เมื่อตอนเป็นเด็กเจ้าถามคำถามแบบเดียวกับที่พ่อถามเจ้า เป็นสิบยี่สิบครั้ง แต่ทุกครั้งที่เจ้าถามมาพ่อก็จะตอบเจ้าไปทุกครั้ง โดยไม่รู้สึกเบื่อหน่ายกับคำถามของเจ้าเลย แต่วันนี้พ่อถามเจ้าพียงสองครั้ง เจ้ากลับดูรังเกียจและเบื่อที่จะตอบคำถามของพ่อ
ตอนนั้นดูการ์ตูนเรื่องนี้ ใน magcartoon ปล่อยโอเลยอะเรา ซึ้งมาก! พอดีตรงกับตัวเอง แล้วพ่อชอบเป็นเหมือนใน character
เพราะโดนหมีกิน
แล้วทำไมหมีถึงกิน(น้ำผึ้งหมดแน่เลย)
