สมัยมัธยมปลายประมาณ ม.4 นั่งรถกลับบ้านที่ประจวบฯ
มีซาวด์อเบาท์อยู่เครื่องหนึ่งเปิดเพลงของเก่ง ธัญลักษณ์ อัลบัมไปโรงเรียน
เปิดฟังไปเรื่อยๆ มีเพลงโดนใจอยู่ก็หลายเพลงอยู่ แต่ัมันเป็นอะไรที่บังเอิญ
มีพี่สาววัยมหาวิทยาลัยคนหนึ่งขึ้นรถมา นั่งอยู่ที่ด้านหน้า
เธอร้องไห้ครับ แบบกระซิกๆ เบาๆ ตลอดการเดินทางเลย
ในชั่วโมงนั้นผมอยากจะเปิดเพลงให้พี่คนนั้นฟังซะจริงๆ
เพลง อยากให้เธอรู้ ของ เก่งจากอัลบัมที่กำลังฟังอยู่น่นแหละ
เธอ.. ไม่ใช่คนแรกที่ร้องให้ และไม่ใช่คนสุดท้าย ที่เสียน้ำตา เธอยังต้องเจอ
เรื่องราวเลวร้ายกว่า กับชีวิตที่ต้องฟันฝ่าอีกมากมาย ♫
ผมเป็นโรคประสาทหรือโรคจิตรึเปล่าไม่รู้ เห็นผู้หญิงร้องไห้ไม่ได้
มันรู้สึกอยากร้องด้วย รู้สึกเสียใจไปกับเขา แม้จะไม่รู้จักกันก็ตามเหอะ
วันนั้นผมฟังแต่เพลงนี้ตลอดทางเลย พลางมองเธอไปด้วย
มันจี๊ดจ๊าดในอารมณ์ เห็นแล้วอยากปลอบ แต่ทำไม่ได้
พลางคิดในใจ ถ้าตูยื่นหูฟังไปให้... เฮ้อ ประสาทจริงตู
