เราก็สมัยเดัียวกันกับอาร์ตนะ
แต่อีโบล่ามีแล้วเหรอตอนนั้น ตอน ม.ต้นนี่ ดอนผีบิน ดีเซ็มเบอร์อยู่เลย
ถ้าเพลงแหกปากนี่ พวกเทปผีพีค็อกเลย พวกเดธ จนหนักข้อเกินเลยไปถึงพวก
บรูทัลเดธ ประมาณเซพัลทูร่า ดีไซด์ มีเต็มเลย เพระามันขายถูก 3 ม้วนร้อย แถมเอามาเปลี่ยนได้
หรือเกินคำว่าดนตรีไปเลยไอ้พวก สวีดิชเดธ นอร์วีเจี้ยนแบล็ก เมทัล
ทั้งหลายแหล่ ที่ช่วงนึงมีค่าย VMP เอามาขาย (แต่ตอนนี้เจ๊งไปแล้วมั้ง)
สลิปน็อต หรืออีโบล่านี่ ม.ปลายๆมาแล้ว แล้วไม่หนักเท่าพวกข้างบน
เลยเฉยๆไปแล้ว สงสัยหูด้านชา
ไม่ใช่อะไร ที่เล่ามา ดนตรีพวกข้างบนนั่น ทำให้เราคิดว่าไม่มีคำว่าฟังได้ทุกแนวอยู่จริงน่ะ
อย่างรุ่นเราก็โชคดีอีกอย่าง ตรงที่ได้เห็นพัฒนาการของดนตรีหนักๆพวกนี้กับตา
ที่สุดท้ายก็คลี่คลายมาเป็นฮาร์ดคอร์ และนูเมทัล อย่างเมื่อ 2-3 ปีก่อนถึงปัจจุบัน
จนตอนนี้ไม่มีทางไปต่อแล้ว จึงถูกทำให้ง่ายขึ้นจนกลายเป็นแพทเทิร์น
ในวงพวกสเก็ตบอร์ดพังค์ม.ต้นทั้งหลายแหล่ (ขออณุญาตไม่เอยชื่อวง)
ซึ่งวงเหล่านั้น เราคิดว่าเป็นสัญญลักษณ์ของการ"ตายแ้ล้ว"ของดนตรีแขนงนี้ได้ดี
เปรียบได้อย่าง ศิลปะสมัยอยุทธยาตอนปลาย ที่มีเพียงการเดินตามรูปแบบที่ตายตัว แลดูแข็งกระด้าง
เรื่องจะวนกลับมาฮิตหรือกลับมาเป็นพลวัตรให้วงการดนตรีอีกทีนี่
คงจะยาก ยิ่งอยู่ในมือของคนอเมริกันแล้ว ยิ่งยากใหญ่
(ขออภัย แอบแขวะ)
ติดลมครับ พิมพ์เสียยาวเลย ถ้าเฉพาะกลุ่มไปก็ขออภัย อยากแบ่งปันความเข้าใจเฉยๆ