เราัยังเห็นว่าคาราบาวเจ๋งอยู่นะ
ตัดการโปรโมท และภาพลักษณ์ทั้งหลายแหล่ออกไปจากความรู้สึก
พิจารณาเฉพาะเพลงอย่างเดียว เราัว่าคาราบาวยังเจ๋งอยู่เสมอ
ช่วงที่เราคิดว่ามือตกลงไปจริง เป็นช่วงปี 42 - 47 ไม่มีเพลงดีๆเลย
แต่กลังจากนั้น เนื้อเพลงอย่าง
...เรามีตะวันดวงเดียว ไม่มีพระจันทร์ดวงใด สว่างสดใสเท่าเรามองจากมุมนี้...
หรืออัลบั้มบาว-ปาน มันทั้งฮิต มันทั้งเจ๋ง มันเบิกบาน ไอ้เพลงดอกไผ่ไหวเอนนั่น
ก็นุ่มนวล สงบลึก และกวีอย่างเดิมไม่เปลี่ยนหรือมือตกตรงไหนเลย
ถ้าแค่ตัดปัญหาเรื่องภาพลักษณ์และสิ่งที่ตัวคนทำออกไป ฟังเฉพาะดนตรีอย่างเดียวนะ
แต่ก็ชอบมาลีฮวนน่ามากกว่า บทเพลงกวีที่ลุ่มลึกอย่างใต้แท้ๆ
อย่างเพลงคนเลว ที่กนกพงษ์ สงสมพันธ์(ซีไรตที่เพิ่งเสียชีวิต)แต่งให้นี่ มหัศจรรย์มาก
หรือที่ฮิตๆอย่าง แสงจันทร์ โรแมนติกจนบรรยายไม่ถูก
เพลงมันมีพลัง มันงาม มันเจ็บปวด มันซับซ้อน น่าเสียดายที่ต้องแตกกันเป็นสองฝ่าย
เฉลียง ไม่น่านับรวมกับเพื่อชีวิต ส่วหนู มิเตอร์ มองกันที่เพลงอย่างเดียว
มาตรฐานดนตรีต่ำสุดในกลุ่มรายชื่อศิลปินเพื่อชีวิตดังๆด้วยกัน
เราว่าสิ่งที่เค้าเข้าใจมันพื้นๆมาก เลยถ่ายทอดออกมาพื้นๆแบบนั้น
ไรัชั้นเชิง ทั้งตัวดนตรีและเนื้อหา ฟังแล้วระคายหู
แต่ที่ระคายหูที่สุดคือ ลิงกินผัก
