ผม อ่านทุกอย่างที่ อาว์รงค์เขียน
ทุกอย่างจริงๆ
เกือบได้พบเจออาว์ หลายหน
วาสนาผมไม่มี
อยากให้อาว์หายนะครับ
ถึงแม้นริบหรี่
อาว์ ผมก็รู้มาจากอาว์ ว่า ว ทัดการันต์ เป็นน้องพ่อฝ่ายชาย
เบียร์ ชาวพี่ยุ่นโยนสระ อุหล่นลงตรง ร เรือ ออกเบียหรุ
และ รงหงึ ในสาหร่ายปลายตะกียบ
อาว์ พาผมไปเที่ยว บาหลี ในบาหลีนิสทัดดอกลั่นทม
ไหนจะให้รู้จักแจ้ง ใบตอง
แฉ่ มะเชือพวง
ใน เสเพลบอยชาวไร่
โฉน ไพรำ
และอีกมากมาย
แล้วให้รู้จัก ดอกไม้ประหลาด ดอกประดวน
แถมตั้งชื่อ นิยายให้คุณ สุวรรณณี สุคนธา
ว่า ทองประกายแสด
แดงรวี ก็สนุก
บ้านนี้มีห้องแบ่งเช่า ก็คิดถึง มาม่าต้มยอดผักบุ้ง
แล้วนักเลงไพ่ นักเลงปืน ที่ไปขุดพลอยเมืองจันทร์
ชื่อะไรนะ อ๋อ
นักเลง โกเมน
และนาฑีสุดท้ายทับทิมดง
ผมชอบคำว่า เดินทางบนถนนอากาศ
ก็งานของอาว์ชื่อ บนถนนอากาศ
แล้ว มาเฟียก้อนซอย
แล้วอะไรในความทรงจำอีก
ปักเป้ากับจุฬา, บางลำพูสแควร์, คืนรัก
อ่านแล้วลางที เปรี้ยวปาก อยาก มาตินี่
หรือไม่ก็เหล้าโรง แถบคุ้งแม้น้ำที่กุ้งตัวเท่าแขน
คิดถึง ราชบุรี โพธาราม ครถม สามชุก อ่างทอง
สำนวน
ความมืดสีขาว
ผมก็จำมาจากงานเล่มนึงของอาว์
โยนคำถามจากหัวใจ
หล่นคำถามจากหัวใจ
ก็สำนวนในอารมณ์ รงค์
บุหลันลบแสงสุรยา-บรูไน
ชื่อหนังสือเล่มนี้
ผมเดินหาในงานหนังสือ สามปี หกครั้งถึงจะเจอ
และมันโดนขายให้ผม ในราคาหย่อยพันไปไม่เท่าไหร่

หายนะอาว์