เคนอ่านหนังสือของกฤษณะมูรติเล่มไหนจำไม่ได้แล้ว
มีบทหนึ่งว่าด้วยความกลัว น่าสนใจมาก
คือคิดว่าทุกคนคงรู้แหละว่า เรากลัวความไม่มั่นคงและความเปลี่ยนแปลง
เราต้องการมีชีวิตอาชีพที่มั่นคง มีความรักที่แน่นอน และใช้ทั้งชีวิตเพื่อค้นหาสิ่งเหล่านั้น
ส่วนหนึ่งลึกๆแล้ว ความกลัวผลักดันชีวิตเรา (เราใช้คำว่าส่วนหนึ่งนะ -ส่วนหนึ่ง)
แม้แต่ความกลัวบาปหรือกลัวพระเจ้าลงโทษในทางศาสนา
สุดท้าย กฤษณะมูรติถามเราว่า เราอยากอยู่กับความกลัวเหล่านั้นจนตายไหม
บังเอิญหลายปีก่อนที่อ่าน เราตอบตัวเองในใจว่า "ไม่"
เลยเป็นที่มาของส่วนหนึ่งของสไตล์การใช้ชีวิตปัจจุบัน
อ้อ ที่ยังเหลือก็ยังมี กลัวเข็มกับกลัวปลิง-ทาก
สองอันนี้ ปากบอกว่า"ไม่" แต่ใจยังสั่น
