อยู่ญี่ปุ่นมาปีกว่าแล้ว
จักรยานคือชีวิตประจำวัน ต้องใช้ทุกวัน
เพราะค่าแทกซี่แพงมาก สตาร์ทก็ร้อยห้าสิบบาทอัพแล้วล่ะ
ขี่ทุกวันจนชิน แต่ก็ไม่เก่ง โอเคไม่ล้มแหละ
แต่ถ้าถือร่มไปด้วย แล้วขี่จักรยานแขนเดียว
จะเป๋ไปเป๋มา ไม่เซียนเอาเสียเลย แต่ก็ไม่เคยพลาด
เมื่อวานซืนซื้อของมาให้แม่
เป็นรางวัลการทำงานหนัก เพื่อลูกที่แสนงอแงแบบเราและน้อง
ก็เลยซื้อเครื่องอบขา ขยายหลอดเลือดด้วยไอน้ำ
ให้พลังงานความร้อนหมุนเวียนทั่วร่างกายอย่างมีประสิทธิภาพขึ้น
คือแม่ ชอบเป็นพวกเส้นเลือดขอดมั่งล่ะ เส้นเลือดฝอยที่หน้า
ไม่ยอมกระจายไปที่อื่นมั่งล่ะ
เลยยอมควักตังค์เป็นหมื่น ให้แกได้ยิ้มชื่นใจ
ก็เลยเอาเครื่องนี่หนักห้ากิโลกกว่า กล่องเป๊ง ใส่ตะกร้า
ถนนหนทางก็มองเห็นลางๆ ขี่มั่ง เดินมั่งผสมไป
จะถึงบ้านแล้ว ถนนระดับสายตา ก็มองเห็นอยู่
แต่ตรงพื้นดิน นี่ไม่เห็นอะไรเลย สักพัก
เปรี้ยง!!!!
กลิ้งขลุกๆ ไปอยู่กลางถนน
กล่องเกลิ่งกระจาย ยังดีตอนนั้นไฟแดง
ไม่งั้น เจอรถเหยียบดับอนาถแน่นอน
ตอนชน ยังคิดว่า ตายแน่ๆ เจ็บจริงๆ เข่าแดง
เขียว ม่วงไปหมด ตัวไม่ห่วง ห่วงของ
อะไรวะ ยังไม่ได้ใช้เลยจะพังไหม
แต่พี่ยุ่นเค้าห่ออย่างดี เพราะกันตกหล่น
เลยไม่มีแม้แต่รอยบุบ เจ็บแต่ตัว ของยังอยู่ครบ
ก็เลยไม่เครียด แต่เจ็บชิบเป๋งเลย
ประสบการณ์จักรยานคว่ำหนแรกในชีวิตที่นี่
มีลุงแก่ๆ มาช่วยพยุง อายแต่ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
