นานๆ จะนึกเรื่องที่ควรสารภาพออกซักที..
เมื่อวานคุยกับเพื่อน ทำให้นึกถึงเรื่องนี้ได้ค่ะ อันนี้ตราบาปติดตัวมาตั้งแต่สมัยยังเป็นนิสิตสาว อ๊างค์..
ในหลักสูตรวิชาก่อสร้างต้องมี Survey Camp ด้วยค่ะ อันนี้สนุกสุดๆ เข้าป่ากัน 15 วันค่ะ
กิจกรรมที่ทำก็ ทำ Survey ทำแผนที่ กำหนดหมุด แบกกล้องไปมา ซึ่งเราต้องถางหญ้ากันอย่างใหญ่หลวงทีเดียว
ปีนั้นแอ้ไปที่สกลฯ ค่ะ ที่วิทยาเขตของมหาลัย ซึ่งยังไม่ได้มีการก่อสร้างอะไร (ป่านนี้คงสร้างอะไรไปบ้างแล้ว)
สมัยนั้นยังเป็นป่าอยู่ วันแรกๆ นี่หลงกันกระจาย ตกเย็นต้องมานั่งลุ้นว่าใครจะกลับมาเองได้บ้าง ไม่ต้องให้อาจารย์ไปเก็บกลับมา
ทีนี้เวลาที่เราทำวงรอบเนี่ย เราต้องกรุยทางระหว่างหมุดหลักเขตแต่ละหมุด เพื่อให้ทีมอ่านกล้องและตั้งเป้า สามารถเข้าไปตั้งในเส้นทางได้
ซึ่งอุปกรณ์ชิ้นแรกๆ ในการทำงานคือพร้า แอ้ในฐานะเด็กต่างจังหวัด นำทีมถางเลยค่ะ เป็นคนนำหน้าเพื่อนๆ
มือซ้ายรวบพงหญ้า มือขวาถาง ทำไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งถึงเนินดินเนินหนึ่ง (ซึ่งเราไม่ได้หลบนะคะ ตั้งใจจะตั้งกล้องมันบนนี้แหละ)
แอ้รวบพงหญ้าค่ะ เปิดเป็นช่องให้เห็น.. รังต่อ.. ใหญ่ทีเดียว..
อู้ย.. แอ้ไม่รู้จะทำยังไงแฮะ.. จริงๆ ไม่ได้คิดอะไรนะคะ คิดแค่ว่า เฮ้ยทำไงดีวะ..
แล้วก็เลยปิดไว้เหมือนเดิม เอามือลูบๆ ให้ต้นหญ้ามันเรียบเหมือนเดิมด้วย
แล้ว.. เดินหนีไปกินน้ำเลย.. (กะว่าประวิงเวลาไปหน่อย ขอคิดก่อนจะทำยังไง)
เพื่อนคนที่ตามหลังมา เอามีดฟันเข้าไปเต็มๆ .. โดนมันออกมารุมต่อยเลย แถมแพ้ด้วย ตอนเย็นเข้าโรงพยาบาลไปเลย
คนอื่นที่อยู่รอบๆ ก็โดนกันไปคนละจึ้กสองจึ้ก..
และเรื่องนี้แอ้ไม่เคยสารภาพเลยว่าตัวเองเจอก่อน แต่ดันไม่ได้บอกใคร
ขอโทษเพื่อนคนนั้นด้วยที่ทำให้ต้องเจ็บตัวอย่างมาก
อโหสิกรรมให้แอ้ด้วยนะครับ เค้าผิดไปแล้ว..
