ระทีกที่สุดกับรถบัสของผมคือ
ตอนนั่งรถจากวังเวียงไปเวียงจันท์ (ประเทศลาว)
ปกติผมจะเป็นคนเมา
รถง่าย
เลยต้องกินยาแก้เมารถเป็นประจำ
ถ้าเส้นทางมันคดเคี้ยวมากๆ
อย่างเชียงใหม่-ปาย หรือ เขาค้อ
เส้นทางจากวังเวียงไปเวียงจันท์
ก็ค่อนข้างคดเคี้ยวเช่นกัน
แต่วันนั้นหลับไม่ลงเลยฮะ
คนขับไม่รู้มันกินยาบ้ามาจากไหน
เข้าโค้งทีมันใส่เกียร์ว่าง
ตอนลงเขามันใส่เกียร์ว่าง
ความรู้สึกเหมือนไม่ได้นั่งรถเมล์
แต่เป็นรถไฟเหาะ(โชคดี ที่มัน
ไม่ได้เป็นรถไฟเหาะตีลังกา)
ต้องเอาสองมือจับเบาะด้านหน้าไว้แน่น
ชาวบ้านลุงๆป้าๆ ที่นั่งไปกับรถคันนั้น
บ่นกันเกรียว หลายคนต้องควักยาหม่อง
ยาดม มาดมกัน
แย่ไปกว่านั้นคือตอนใกล้ๆถึงเวียงจันท์
ก็มีคนเล่นน้ำสงกรานต์กันตามทาง
(คนที่นั่นใช้น้ำผสมสี ใส่ถุงพลาสติก
แล้วเควี้ยงรถกันฮะ มีอยู่ดอกนึง
เข้าที่กระจกหน้ารถบัส ถึงกับร้าวเลย)
ก็เปียกปอนไปตามๆกัน
รถก็แน่น เหม็นก็เหม็น
เข็ดจนตาย
