เผาวันอาทิตย์นี้แล้วค่ะ

เพื่อนๆก็เป็นห่วงไอ้ K แต่ต่างคนต่างไม่กล้าโทรคุย พูดไม่ออก
จนทนไม่ไหว กลางดึกคืนก่อน มองมือถืออยู่นาน จนเอาวะ โทรดีกว่า
"มึงเป็นไงบ้าง"
"กูไม่ร้องไห้ แม่เค้าสุขภาพไม่ค่อยดีมานานแล้ว
เฟิร์น......ที่บ้านเค้าส่งโรงพยาบาลไม่ทัน เค้าช่วยไม่ทัน......"
"......"
"ต่อจากนี้ไป กูไม่มีแม่ให้กลับมาหาอีกแล้ว"
".................."
"มึงยังมีพ่อนะ"
"........................."
จบบทสนทนา
ถ้าวันใดวันนึง
มึงได้รู้ว่าแม่ ไม่ได้ตกบันไดอย่างที่เขียนไว้ในใบมรณะบัตร
วันนั้น มึงจะทำใจได้ อย่างที่บอกกับกูไหมวะเพื่อน....
(เฟรินพิมพ์ยาวๆ ก็ดีนี่นา)
น๊าน นานทีจะทำได้