เรื่องพี่หมอเนียนเล่า เหมือนเค้าไม่ผูกพันอะไรกะแม่เค้าเลยเนอะ
อ่านแล้วเศร้าๆ
เรื่องพี่หมอแมวก็เศร้า
เห็นด้วยกับกิ้ว ลำบากแค่ไหนก็ต้องดูแลกันไป
เกิดมาใหญ่โตได้เพราะใคร
คนป่วย ยาสำคัญที่สุด ก็ยาใจนี่แหละค่ะ
//
ยายบุ๋มเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งลำใส้ (อายุ 60 กว่าๆ เกือบเจ็ดสิบ)
ตอนแรกปวดท้องก่อน แม่พาไปหาหมอ
หมอคนแรกบอกเป็นกระเพาะให้ยามากิน ไม่หาย
แม่เลยพาไปหาหมออีกคน หมอคนนั้นบอกรอเอ็กเรย์อาจจะเป็นมะเร็ง
พอเอ็กซ์แล้ว มีเนื้อร้ายจริงๆ หมอบอก อยู่ได้อีก 3 เดือน
แต่ถ้าผ่าตัดก็อาจจะอยู่ได้อีกสักระยะ
และอาจจะเร่งให้เวลาเหลือน้อยลงก็ได้ ขึ้นอยู่กับตัวคนไข้
รู้ตอนแรก ร้องไห้ พูดไม่ออก
กลัว กลัวการจากไปแบบนี้มาก
น้าๆทั้ง6รวมแม่เป็น7 ลงความเห็นว่าให้ยายผ่าตัด
ยายก็ตัดสินใจผ่า ยายบอกว่ายังอยากอยู่กับลูกๆหลานๆต่อไปอีก
วันผ่าตัดก็อยู่กันครบ หมอชมยายว่าเก่งมาก ใจสู้จริงๆ
เป็นคนแก่ที่หลังผ่าตัดแล้วร่างกายไม่อ่อนแอมาก
ยังดูสดชื่น ระหว่างนั้น น้าๆ หลานๆ ยืนรอบๆเตียง
ที่มีร่างผ่านการผ่าตัดที่ถูกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัดได้ไม่นาน
สายตาทุกคนมีความหวังว่ายายจะต้องอยู่กับเราอีกนานที่สุด
พยาบาลพิเศษที่คอยเช็ดตัว หวีผม ทาแป้ง เช็ดของเสีย สวนทวาร เป็นลูกสาวของยายทั้งหมด
ลางานมาจนกว่าแม่จะออกโรงบาล - กลับบ้าน โดนไล่ออกไม่ว่า ขอให้แม่หาย
พยาบาลพิเศษแทบจะไม่ต้องจ้าง
มีเตียงคนไข้ ข้างๆเตียงยาย
เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง อายุราวๆ 50 นอนอยู่คนเดียว
ไม่มีคนยืนรอบเตียงเหมือนเตียงของยาย
ไม่มีลูก ไม่มีหลานส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว
ไม่มีคนมาเยี่ยม
ไม่มีใคร ...
"หนูๆ ช่วยหวีผมให้ป้าหน่อย ป้ามองไม่เห็นไม่มีกระจก"
เสียงหญิงคนนั้นเรียก
บุ๋มมองหน้าแม่ แม่ก็บอกไม่เป็นไร ไปเถอะ
ผมที่แลดูแล้วเหมือนไม่ได้ผ่านการสระมาหลายวัน
ไม่ได้ผ่านการหวี มีรังแค และดูเหมือนจะคันมาก
หวีแรงก็ไม่ได้ เพราะผมร่วง
ขณะที่กำลังหวีผม ก็ฟังป้าคนนั้นเล่าเรื่องของตัวเองไป
ไม่มีลูก ไม่มีสามีมาเยี่ยม
"ถ้ามีลูกหลานดูแลดีอย่างยายหนูก็คงดีเนอะ"
เสียงเหมือนจะร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด
ข้างนอกไม่ไหล แต่ในใจคงท่วมไปแล้ว
หวีเสร็จมือมันแผล็บเลย
แต่เรื่องป้าคนนั้น เศร้าแบบสัมผัสได้ จริงๆ
ย้อนเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน ณ โรงพยาบาลศรีนครินทร์
หลังจากยายผ่าตัด ยายก็อยู่กับเราได้สองปีกว่า(ถือว่านานมากทีเดียวสำหรับผู้ป่วยด้วยโรคบ้าๆนี้)
ถึงตอนนี้ตัวยายจะไม่ได้อยู่
แต่ความรักของยายจะติดตัวเราไปทุกที่ ทุกเวลา
ว่าแล้ว ก็คิดถึง.... อีกแล้ว
