หน้า: 1 ... 64 65 66 67 68 69 70 [71] 72 73 74 75 76 77 78 ... 186
 
ผู้เขียน หัวข้อ: เรื่องจริงนี้อาจเป็นคุณ  (อ่าน 658902 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 ขาจร กำลังดูหัวข้อนี้
งอนแระ  ฮือๆ~
บันทึกการเข้า

อันโตนิโอกะเมโระ ~~
บนสะพานลอยนี่เคยเจอกับตัวค่ะ สะพานลอยข้ามถนนวิภาวดีตรงแยกที่ ม.เกษตร อยู่ตรงกันข้ามสถานีรถไฟบางเขน
สะพานลอยนั้นแคบๆ และยาวค่ะ ฝั่งสถานีรถไฟว่าเปลี่ยวแล้ว มีป้ายรถเมล์เงียบๆ ป้ายนึง ฝั่งตรงข้ามยิ่งหนัก
สะพานลอยทอดตัวลงไปตรงป่ากล้วยมืดๆ ตอนนั้นโดนคนเดินตามบนสะพานลอย แอ้ชำเลืองมองแล้วล่ะ เห็นว่าเขาจงใจตามจริงๆ
ประเมินสถานการณ์ข้างหน้าแล้วมันมืดมนทั้งป่ากล้วยทั้งคูน้ำ ถ้าวิ่งกันจริงๆ กว่าจะพ้นช่วงที่มืดๆ อาจจะสู้มันไม่ได้
แอ้เลยเดินช้าลงๆ จนรู้สึกได้เลยว่าเขามาอยู่ด้านหลัง แล้วก็ .. กลับตัวปุ๊บ วิ่งกลับไปทางเก่า ทางที่มีป้ายรถเมล์กับแสงสว่าง
มากกว่าบนสะพาน พอลงมาที่พื้นถนนมองกลับไป เขาไปยืนอยู่ที่เชิงสะพานขาลงฝั่งป่ากล้วย ยืนมองแอ้อยู่อย่างนั้นตั้งนาน
วันนั้นก็ตกใจอยู่ สมัยนั้นยังเรียนอยู่ เกือบสิบปีที่แล้วได้มั้ง
เป็นตอนนี้คงไม่ค่อยตกใจแล้วค่ะ เพราะว่าผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาหลายครั้ง ตามอายุค่ะ  ยิ้มน่ารัก

ถ้าจะให้ฝากบอกสาวๆ ก็คือ ไม่ว่าจะยังไงให้มีสติอยู่ตลอด จะกลัวหรือจะตกใจ สมองเราต้องไม่หยุดทำงาน
และระแวงไว้ให้เป็นนิสัย ยิ่งมืดยิ่งต้องมองซ้ายมองขวาให้ดี จะให้ดีมากทำเป็นชำเลือง อย่างน้อยช่วงชิงโอกาส
รู้เขา แต่เขาไม่รู้เรา เพิ่มโอกาสรอดให้ตัวเองได้ทุกสถานการณ์ค่ะ
บันทึกการเข้า

แอบอ้าง
สมัยนั้นยังเรียนอยู่ เกือบสิบปีที่แล้วได้มั้ง
สวสัดีครับป้าแอ้  ไหว้
บันทึกการเข้า

ฝันซ่อนสับสนวุ่นวาย หย่อนคล้อย
อยู่แถวนี้รู้สึกตัวเองแก๊แก่.. แต่เด็กๆ แถวนี้มีคุณภาพสุดๆ คุยด้วยแล้วเท่าเทียม (หรือบางทีรู้น้อยกว่าน้องๆ ซะอีก)

สวัสดีค่ะหลานหมอแมว  ไหว้
บันทึกการเข้า

มีเรื่องมาเล่าค่ะ

เมื่อเช้าวันเสาร์ กิ้วก็กำลังจะเตรียมตัวกลับบ้านแม่ตามปรกติ  แต่ยังยืดยาดอยู่  ซักประมาณเที่ยงๆแม่ก็โทรมาหา บอกว่าฝนกำลังจะตก รีบๆกลับนะ
แถมทิ้งท้ายด้วยว่า อ้อ น้าบ้านหลังแรกเค้าเสียแล้วนะ  แล้วแม่ก็วางหูไป   

เย็นๆกิ้วก็กลับไปบ้าน ด้วยความสอดรู้สอดเห็น  คริคริ  ก็เลยรีบถามแม่ว่า ทำไมอยู่ดีๆเค้าถึงเสียอ่ะ
แม่ก็เลยเล่าว่า .....

ตอนเช้าน้าผู้หญิงเค้า อึดอัด หายใจไม่ทั่วท้อง แล้วก็รู้สึกหวิวๆคล้ายกับว่าจะเป็นลม แต่ตัวน้าเค้ารู้สึกว่ามันผิดปกติก็เลยเรียกรถพยาบาลให้มารับ
ตอนที่เรียกรถพยาบาลก็คือ  8.00 น
เรียกรถเสร็จน้าเค้าก็หยิบของ เดินมาล๊อกบ้านแล้วก็เดินไปที่หน้าปากซอย 
แล้วน้าเค้าก็พูดกับยายที่ขายหมูปิ้งอยู่แถวนั้นว่า "ป้าหนูไม่ไหวแล้ว"
แล้วก็ล้มลง   ปัสสาวะราดกางเกง แล้วก็มีอาการคล้ายการชักอยู่ซักพัก  แล้วก็สิ้นใจ
อีกไม่ถึงนาทีรถพยาบาลก็มาถึง ก็ช่วยชีวิตกันเป็นการใหญ่แต่ก็ไม่ทัน น้าเค้าเสียไปแล้ว
เวลาที่รถพยาบาลมา คือ8.12 น

ฟังจากชาวบ้านเล่าก็คือช่วงเช้าน้าผู้หญิงเค้าไปซื้อกับข้าวที่ซอยถัดไป แกก็บอกว่าแกเหนื่อยแกเดินกลับไม่ไหว เลยเรียกมอไซค์รับจ้างกลับมาส่ง  และก็บ่นกันคนขายกับข้าวว่าเนี่ยเป็นมาสองสามวันแล้ว  วันนี้คงไปหาหมอแหละเพราะไม่ไหวแล้ว
แต่สรุปว่าก็ไม่ทัน   
คาดว่าน่าจะเป็นหัวใจวายเฉียบพลัน  คิดว่าเค้าน่าจะเป็นโรคหัวใจอยู่ก่อนแล้ว รึเปล่า??   
เพราะจริงๆแกอาศัยอยู่กะสามี ซึ่งวันนั้นสามีไม่อยู่บ้าน จะกลับบ้านอีกทีวันอาทิตย์
พูดง่ายๆก็คือ จนแกฝังศพไปแล้ว(น้าเค้าเป็นอิสลามค่ะ) สามีแกก็ยังไม่ทราบว่าภรรยาแกเสียไปแล้วเพราะไม่มีใครติดต่อได้
ญาติๆฝั่งน้าเค้าก็ไม่ทราบว่าสามีของน้าแกชื่ออะไร  ง่ะ

ทุกอย่างเป็นปริศนาหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมญาติฝ่ายหญิงถึงไม่รู้ว่าสามีของน้าชื่ออะไร แล้วทำไมน้าเค้าถึงเสีย  น้าผู้ชายก็ติดต่อไม่ได้

งงงวยกันไปหมด  น้าผู้หญิงก็สี่สิบ ห้าแล้ว   
ยิ่งสามีเค้ายิ่งแก่เข้าไปใหญ่จะหกสิบอยู่แล้ว  แปลกที่เค้าไม่รู้ว่าสามีน้าผู้หญิงชื่ออะไรนั่นแหละ  ง่ะ

จนวันอาทิตย์เย็นสามีน้าเค้ากลับมา รับรู้เรื่องราวทั้งหมด
ดูท่าลุงแกก็คงตกใจน่าดูเหมือนกัน
แถมลุงก็ไม่เชื่อด้วยว่าน้าผู้หญิงป่วยตาย
เพราะแกบอกว่าน้าผู้หญิงแข็งแรงมาก อยู่ด้วยกันมาไม่เคยไม่สบายเลย และก็ไม่มีโรคประจำตัวด้วย
แถมคุณลุงไม่เคยทำอะไรเองเลยเอกสารที่ต้องใช้ทำงานก็ต้องให้น้าผู้หญิงเตรียมให้ ตลอด
ข้าวกล่องน้าก็เป็นคนทำ ยา เสื้อผ้ารองเท้า น้าผู้หญิงจัดให้หมด
ขนาดเอกสารที่ต้องใช้วันจันทร์ น้าผู้หญิงยังจัดวางไว้ให้บนโต๊ะเลย....
พอฟังลุงแกพูดแล้ว รู้สึกแปล๊บๆในอก  แกพูดว่า " ไม่รู้ว่าต่อไปนี้จะใช่ชีวิตต่อไปได้ยังไง"

ที่เอามาเล่าแค่อยากบอกว่า
คนเราจะตายก็ตายกันไม่มีบอกล่วงหน้า  อยากทำอะไรรีบๆทำนะคะ
อยากบอกรักอยากแสดงความรักให้ใครก็ทำเลยดีกว่าค่ะเวลาเรามันน้อย ยิ้มน่ารัก

ปล.ถ้าหมอแมวผ่านมาอ่านกิ้วอยากรู้ว่าทำไมน้าเค้าถึงเสียอ่ะค่ะกิ้วอยากรู้ 

บันทึกการเข้า

อันโตนิโอกะเมโระ ~~
เฮ้ย!? โห
บันทึกการเข้า

ทำมาหากินด้วยการเปิดร้านสกรีนเสื้อยืด จ้ะ
ผมก็อยากรู้ครับ ... แต่ฟังดูก็เหมือนโรคหัวใจ(หรือไม่ก็หลอดเลือดอุดตันที่ปอด) เพราะไปเร็ว
บันทึกการเข้า

ฝันซ่อนสับสนวุ่นวาย หย่อนคล้อย
อ่านแล้วรู้สึกว่า คนมันจะตาย เอาอะไรมาฉุดก็ไม่อยู่ ง่ะ
บันทึกการเข้า

ก็ตอนแรกกิ้วคิดว่าน้าเค้าคงเป็นโรคประจำตัว แต่สามีบอกว่าเค้าไม่มีอ่ะ งงกันทั้งซอย
บันทึกการเข้า

อันโตนิโอกะเมโระ ~~

เมื่อกี้นั่งเม้าท์เรื่องกางเกงในกันอยู่เลย

แม่โทรมาบอกว่าโดนกระชากสร้อยหน้าหมู่บ้าน

แม่ตูเองเค้าเดินข้ามฝั่งจะมาซื้อผลไม้ให้ตู อยู่ๆก็มีชาย 2 คนขับมอเตอร์ไซค์ ไม่ใส่หมวกกันน๊อค

ขับมากระชากสร้อยมูลค่า 4 หมื่นกว่า .. สร้อยนี่ยังไม่ได้เสี้ยวกับพระที่ห้อยคอนางพระยาล้อมเพชร ฮือๆ~

ตูโคตรเสียดาย สงสารก็สงสารแม่เลยบอกว่าฟาดเคราะห์ เลยพาแม่ไปแจ้งความ

ในขณะเดียวกันป้าตูก็ออกไปดูที่เกิดเหตุ เลยสอบถามคนแถวนั้นว่าเกิดตรงไหน ใครจำอะไรได้บ้าง

แม่ค้าแถวนั้นก็บอกไม่มีใครจำได้แต่เห็นคนผ่านมาเก็บตะขอสร้อยไป

ป้าตูก็เอะใจ เพราะพระจะแขวนที่ตะขอสร้อย เลยเดินๆดู ปรากฎว่าเจอ แถมหงายหน้าบนถนนโล่งๆ ที่คนเดินพลุกพล่าน

โชคดีมากที่เจอ พอๆกับแปลกใจที่ก่อนหน้าไม่มีใครเห็น

เลยบอกแม่ว่า ไม่ต้องใส่ เพราะโชคดีที่มันกระชากแล้วแม่ไม่ล้มหัวฟาดนั่นจะยิ่งแย่

ระมัดระวังกันนะจ๊ะ เศรษฐกิจไม่ดี เงินเดือนน้อย พนันบอลกันอีก ทำให้ผู้คนพลอยเป็นโจรได้ง่าย

เพราะอาจจะไม่โชคดีเหมือนแม่ตู



บันทึกการเข้า

หนังเย็บมือ Homemade www.facebook.com/oxhour
ซอยหอตูก็ปล้นกันอีกแล้ว   ดีนะพักนี้ไม่ค่อยได้เดินมาหาอะไรกิน 
บันทึกการเข้า

เลวยั้นเงา
โจรมันก็รู้จักกลัวน่ะนัท  อืมมมมห์



หูยส้มแม่ส้มโชคดีมากเลยอ่ะ
โชคดีที่ไม่เจ็บตัวด้วย
บันทึกการเข้า
 อืมมมมห์  ขอบคุณค่ะ ไอ้เพื่อนเวร




ฟาดเคราะห์ไปนะโว้ยส้ม  ยิ้มน่ารัก
บันทึกการเข้า

เลวยั้นเงา
ตูไม่มีเพื่อนชื่อเวรนะ  หมีโหด~
บันทึกการเข้า
 ชิ
บันทึกการเข้า

เลวยั้นเงา
หน้า: 1 ... 64 65 66 67 68 69 70 [71] 72 73 74 75 76 77 78 ... 186
 
 
Powered by MySQL Powered by PHP Powered by SMF 1.1.21 | SMF © 2006-2007, Simple Machines | Thai language by ThaiSMF Valid XHTML 1.0! Valid CSS!