เหล้า...
ผมอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่กินเหล้า มาตั้งแต่มัธยม
ผมไม่ชอบมากๆ ผมเลยไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชาย อยู่ตัวคนเดียว คุยกะกลุ่มผู้หญิง
เป็นเด็กเนิร์ด อาจเพราะ มีแม่เป็นครูด้วยมั้ง ตดในโรงเรียนตรงไหนแม่รู้หมด
พอมามหาลัย
ตอนปีหนึ่งรับน้อง ให้ซัดเหล้า ยกขวดเพียวๆ ผมก็กินแล้วปล่อยไหลออกตามคอ มันมืด ไม่รู้หรอกว่าเราอู้ ถ้าเอาลิ้นดุนไว้ จะรู้ เพราะเหล้ามันไม่ลดลง
ปีสอง เริ่มไปผับได้ ก็ แก้วเดียวทั้งคืน จะกินก็ต่อเมื่อ เวลาชนแก้ว อันนี้ต้องกินหมด
ปีสามเริ่มตั้งวงกิน เพราะ สอดสร้อยมาลาแปลงมันยากเกินไป
การเรียนเริ่มเน่า
ถามว่าโหยหามั้ย มันก็ไม่ได้โหยหานะ เพื่อน หรือ พี่บางคนแบบว่าหิวเหล้า อยากกินเหล้าเลย
ส่วนผมเฉยๆ ใครชวนก็ไป กินได้
ปีสี่ โดนน้องชวนกินบ่อยๆ มันอยากมอมพี่
ก็นั่งกินกะมันนี่แหละ กินให้เห็นๆ แก้วต่อแก้ว น้องหมด พี่หมด สุดท้ายก็เหลือเราลำบากลากน้องขึ้นไปเก็บ
ยังไม่เคยเมาอาลวาด ขาดสติ ผมคิดว่ายังไม่เคยเมานะ มีแต่หลับ เพราะกินกันยัน ตีสามตีสี่ ให้คนมานั่งเฉยๆไม่ต้องกินเหล้า
มันก็มีง่วงเป็นธรรมดา
ปีสี่นี่กินหนัก กินตั้งแต่หกโมงเย็น ไปจบหกโมงเย็นอีกวัน ไม่เคยหนีไปไหน อยู่จนคนอื่นๆกลับ หรือ บอกว่าไม่ไหว หรือ ตังค์หมด
อันนี้ก็จะเลิก
ตอนนี้ไม่กินแบบนั้นแล้วครับ เพราะมันผ่านจุดๆ นั้นมาแล้ว ไม่ว่าจะกินชิวๆ ในผับ หรือ ตั้งวงกินเอาเป็นเอาตาย
แต่ใครชวนไป เอ้าไปก็ไป
บางคนนับถือกันเพราะเรื่องกินเหล้า ผมไม่เคยคิดอย่างนั้น ไม่บังคับน้องให้กิน
แต่ก็สอนว่า กินได้ แต่ต้องรู้จักหลบหลีก มีสติ ก่อนกินเป็นยังไง หลังกินก็ให้เป็นเหมือนเดิม
ดูรอบๆทิศด้วย โต๊ะอื่นเค้ามีปฏิกริยา ยังไงกะโต๊ะเรา ถ้าไปกินต่างถิ่น อย่ามัวแต่กินโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
แม้เราคิดว่าเราไม่ทำอะไร แต่โต๊ะอื่นหมั่นไส้ มันไม่มีเหตุผลหรอก
บุหรี่ คิดว่า อยู่มายี่สิบกว่าปี หายใจโดยออกซิเจนได้ ก็คิดว่า ยังคงจะหายใจแบบนี้ต่อไป
ยังไม่อยากหายใจเข้าออกเป็นหมอกควัน
