มีไรมาเล่าซะนิดนึง แบบว่าตื่นเต้่น แต่ไม่น่ากลัวนะ สบายๆ
ตอนนี้อยู่บ้านโคราช เข้ากรุงเย็นนี้ คุยกะแม่ แม่เล่าให้ฟังว่า มีคนได้ยินเสียงระนาดเพราะมากๆ มาจากบ้านเราอีกแล้ว
คือเรื่องนี้ได้ยินมานานละ แอ้เคยโดนเข้าใจว่าเป็นคนเล่นระนาดเองด้วยซ้ำ
หลังบ้านเราจะเป็นซอยเล็กๆ รกนิดๆ หันหลังบ้านชนกันกับบ้านอีกตับนึง
บ้านที่หลังบ้านชนกับเราเป๊ะๆ เป็นบ้านที่เช่าไว้ ของโรงเรียนเอกชนระดับประถมที่หลานสาวเรียนอยู่
และแม่ซึ่งเกษียณจาก รร.รัฐแล้ว ไปสอนแกเหงา+เอาตังค์อยู่ด้วย ก็รู้จักมักคุ้นกันดีกับครูที่ได้พักบ้านนั้น
จะเป็นครูดนตรีทั้งหมดเลย ที่ไม่ใช่ครูประจำของโรงเรียน คุณครูพวกนี้จะถูกส่งตัวมา และมาพักบ้านนั้น หมุนเวียนกันไป
แต่ก่อนพาหลานสาวคนโตไปเรียนไวโอลิน คุณครูคนเก่าเคยทักแอ้ว่า คุณป้าตีระนาดเองรึเปล่าครับ เพราะจัง
คุณป้าจ้องครู หัวเราะแล้วบอกว่า คุณป้าตีไม่เป็นค่ะ บ้านเราไม่มีระนาดด้วยซ้ำ
ครูยืนยันว่าเสียงมาจากบ้านคุณป้าแหละครับ คุณป้าแอ้เลยบอกว่า สงสัยแม่เปิดเทปค่ะ
ตอนนี้คุณครูย้ายไปแล้ว มีครูคนใหม่มาอยู่อีกสองคน ชมกับแม่แอ้อีกแล้วว่า
ที่บ้านเล่นระนาดเพราะจัง นั่งซักผ้าอยู่หลังบ้าน ฟังเพลินเชียวครับคุณยาย เล่นนานสิบกว่านาทีแน่ะ
แม่เล่าให้ฟังดังนี้ แอ้ก็ัหัวเราะ บอกว่า เอาอีกแ้ล้ว ได้ยินอีกแล้ว
แม่บอกว่า ไปปรึกษาครูโชค เป็นครูดนตรีไทยที่หลานสาวสองคนไปเรียนซออยู่ด้วย (ที่บ้านจะบ้าดนตรีกันนิดนึง)
ครูโชคแกแก่แล้ว สอนดนตรีไทยให้เด็กๆ เยอะมากๆ ครูโชคบอกว่า เสียงแบบนี้ธรรมดา คือบ้านไหนที่เล่นดนตรีน่ะ เขาจะมาร่วมเล่นด้วย
พอได้ฟังแม่เล่าดังนี้ แอ้ก็ขำๆ บอกว่า ที่แท้พวกครูดนตรีได้ยินเสียงในบ้านตัวเองตะหาก เอามาโบ้ยบ้านเราได้ไง
ไม่เห็นจะมีใครในบ้านเราได้ยิน
แม่บอกว่า เสียงจากบ้านเราน่ะแหละ ที่ว่ามาเล่นร่วม ก็เพราะว่าหลานๆ เราสีซอไง
เออ.. ว่ะ
