ตอนเรียนจนถึงม.ปลาย (จนปี 1 เพราะผมเรียน นศท.ปี 3 ตอนเรียนปี 1) ผมก็ไม่ค่อยเห็นด้วยกับไอกฎตัดผมสั้นนะ ยิ่งตอนอยู่ปี 1 แล้วต้องตัดสั้นอยู่แค่กลุ่มเล็กๆ กลุ่มเดียวในมหาลัยยิ่งรู้สึกแปลกแยก เลยแอบไว้ยาวนิดๆ พอได้ผิดกฎ
แต่พอแก่ หันกลับไปมอง ผมกลับเห็นด้วยอ่ะ...
ผมว่ามันมีปรัชญาอะไรหลายๆอย่างแฝงอยู่ในกฎแบบนี้ไปซะแล้ว ในขณะเดียวกันผมก็เห็นด้วยกับการพยายามแหกกฎแบบน้อยๆ ของวัยรุ่นที่ขอให้ยาวขึ้นสักหน่อยนึงจากกฎแล้วต้องคอยหลบอาจารย์... ผมว่ามันก็เป็นความมีระเบียบ และความยุ่งเหยิงที่อยู่ด้วยกันแบบสมดุลย์ได้... มันก็สนุกไปอีกแบบกับชีวิตวัยรุ่นที่อยากจะแหกกฎ แต่ก็มีกฎที่รั้งไว้อยู่ ทำให้แหกไปไม่ได้มาก... ความสนุกในความรู้สึกที่ได้แหกกฎนิดๆ แล้วก็ถูกจับได้... ผมว่ามันเป็นธรรมชาติที่อยู่ด้วยกันแบบสมดุลย์ได้นะ... นอกจากนี้ 12 ปี กับการมีกฎอะไรนิดๆแบบนี้ ที่มันก็ไม่ได้ร้ายแรงมากนัก มันก็ทำให้หลายคนซึมซับกับสิ่งที่เรียกว่าระเบียบ และกฎได้เหมือนกันในมุมมองผม..
ผมว่ากฎหมาย กฎอะไร ก็เป็นแค่สิ่งสมมุติที่ทีแรกมนุษย์เรากำหนดเพื่อให้คนไปในทางเดียวกัน ลดความขัดแย้ง แต่พอใช้ไปๆ บางคนก็ไปยึดติดกับมันมากไป... หรือถ้าหย่อนมากไปก็ไม่ดี... ยังไงก็เป็นสิ่งที่เราสร้างขึ้นอยู่กับมันแบบพอดีๆ อย่าให้มันกลายเป็นสิ่งครอบครองชีวิตมนุษย์ไป น่าจะดีกว่า
ส่วนประเด็นสิทธิเสรีภาพ... ผมกลับรู้สึกว่าจริงๆแล้ว มนุษย์เราก็มีสิทธิเสรีภาพมาตั้งนานละ ไม่ใ่ช่เพิ่งจะมี แต่ก็เหมือนเป็นคำอ้างเวลาต้องการได้อะไรมากขึ้นๆไปเสมอ... ไม่รู้สิคับ ผมกลับรู้สึกว่ากฎอะไรนิดๆน้อยๆ แบบนี้ ไม่ได้เป็นการริดรอนสิทธิเสรีภาพอะไรเลย
