จะคิดจริงแล้วนะ
ต่อหน่อย
หลังจากที่นอนไม่หลับ จู่ๆวิลก็รีบๆจะออกไป
ทั้งๆที่ตัวเองเพิ่งกลับมาตอนตีห้า ไม่ได้นอนทั้งคืน และจะมีสอบตอนเที่ยง
อิ่มก็งง ว่าจะไม่นอนหรอ? วิลก็บอกว่านอนแล้วล่ะ จะไปอ่านต่อที่ม.
พอดีอิ่มจะไปกินน้ำ เลยเดินออกไปนอกห้อง เลยได้รู้ว่า อีห่านั่นมีสอบตอนแปดโมงครึ่ง
"และจะให้วิลไปส่ง" ทั้งที่รถตัวเองก็มี
แถมคือ มันเอาแลปทอปอิ่มไปใช้
วิลคงหยิบให้แหล่ะ
แต่!!! ใช้เสร็จแมงก็ไป ไม่ปิด ไม่เก็บ แก้วกาแฟทิ้งไว้
ยาสีฟัน เอาไปใข้ตั้งแต่มื่อไหร่ แต่วิลคงหยิบให้แหล่ะ
อิ่มเป็นคนหวงของนะ โดยเฉพาะของที่รู้ตัวว่าซ่อมเองไม่เป็นอย่างพวกอุปกรณ์อิเลกโทรลิคต่างๆ
คือมันก็เอามาใช้ดู ppt เฉยๆ แต่ความรู้สึกอิ่มคือ ของกู กูเกลียดมึง ห้ามยุาง ห้ามแตะ
อิ่มเก็บของเข้าห้องเลย
ไม่ลาโยเกช ไม่อวยพร หม่มองหน้า ไม่ซักอย่าง กระแทกประตูปัง!!
แล้ววิญญาณคุณนพนภาก็เข้าสิง
ระเบิดตูม!!!!!!!!!!!
โพสรัวๆ ลงเฟสบุค (รู้ว่าไม่ดีนะ แต่อกมันจะแตกแล้วอ่ะ กรี๊ดแว๊ดๆได้คงทำไปแล้ว)
ภาษาอังกฤษด้วย จัดเต็ม แต่ไม่เอ่ยชื่อใครซักคนนะ แต่ก็รู้แหล่ะ
ไม่ถึงนาที อืวิลแมสเสสมาหาบอกให้ลบ ขอร้องล่ะ ใช้คำว่า i beg you เลยนะ
อิ่มก็บอกว่า ทีฉันขอร้องว่าอย่าพามันมา ทำไมมันยังมาได้อีกล่ะ
ก็เลยมีโทรคุย เถียงกันนิดหน่อย ส่วนอิ่มร้องไห้ แว้ดๆๆ ไปรอบแล้ว
สรุปคือ อิ่มลบให้ เพราะวิลจะสอบ แต่ตกลงกันไว้ว่า กลับมาต้องมาคุยให้รู้เรื่อง
คือเถึยงแหล่ะ อิ่มรู้เลยว่าอิวิลต้องมีอะไรคาใจไปสอบแน่ๆ
คนรักเพื่อนอย่างงั้น ไม่ลืมง่ายๆหรอก
นี่เป็นครั้งแรกที่ทะเลาะกันจริงจังเพราะเรื่องคนอื่นที่ไม่ใช่เรื่องหึงหวงนะ
เชื่อเลยว่าต้องมีคนบอกสงสารวิล
อิ่มก็สงสารนะ ทำไมจะไม่
แต่อิ่มก็สงสารตัวเอง คือพยายามปั้นหน้ายิ้มสู้เวลาอนู่ต่อหน้า แต่ข้างในอยากจะตะโกนไล่เอาเกลือสาด
จนสุดท้ายมันไม่ไหว มันเหลืออดจริงๆ
คิดดูว่า เราตื่นมาตอนเช้า มาเนอสิ่งที่ทำให้เราปรี๊ดแตกได้ติดๆกันอาทิตย์ละวัน สองวัน เป็นเดือนๆ
แถมมันมากขึ้นๆ ใครจะทนไหว
ตอนนี้เกลียดห่านั่นแบบ แค่หายใจก็ผิดแล้วอ่ะ
อิ่มเพิ่งพูดกะวิลไปว่า ตอนนี้การเงินเราไม่ดีนะ อีกสองวีคเรากลับ
ถ้าเราบริหารเสบียงดีๆ เราก็ไม่ต้องซื้ออะไรอักเลย นอกจากนม
แล้วเป็นไง ต้องกลับไปซื้ออีกแล้ว
คิดไปคิดมาอิ่มก็งกนะ แต่อิ่มงกเพราะอิ่มไม่มี หรือมีไม่พอ
ถ้ารวยจะงกไปทำไม จริงไหม?
