เพิ่งจะได้นั่งดูหนัง Tsunami: The Aftermath
โ้อ้ว...บ่อน้ำตาตื้น ตอนท้ายๆทำไมมันช่างกินใจเรา
นั่งปาดน้ำตา ...
แบบว่า คนที่มีชีวิตอยู่แต่ต้องสูญเสียครอบครัว คนรัก ฯลฯ
ได้แต่ยืนทอดสายตากับเรื่องที่กลายเป็นอดีตไปแล้ว
เพียงชั่วครู่ ก็ต้องกลับไปทำงานหาเลี้ยงชีพ
ต้องรับผิดชอบกับชีวิตที่ยังเหลืออยู่
สิ่งที่โหดร้ายคงเป็นเรื่องการมีชีวิตอยู่กระมัง
จะอยู่ำทำไม อยู่อย่างไร ให้มีความหมาย
หากยังมีคนที่เรารัก คนให้กำลังใจ คอยผลักดัน
ชีวิตมันคงมีค่ากว่าเยอะ ...
ร้องไห้กับหนังสักเรื่องมันก็ช่วยให้สบายใจได้แฮะ
