โลกกลมกลมใบนี้
จรลีหมุนวนไปทุกวัน
มนุษย์เราก็เช่นกัน
หมนุเวียนเปลี่ยนไปทุกทุกครา
เมื่อคราวมาถึงจุดสิ้นสุด
ริจะฉุดอย่างไรก็ไม่ได้
คราวเขาจากไปได้แต่นิ่งมองดู
รั้งไม่อยู่ รั้งเขาไว้ไม่ได้เลย
ทำอย่างไรเหลือเพียงแค่ตัวเรา
มองทางไหน ก็เหงาเศร้าร่ำไป
ก้มหน้าสองตาดูธรณี ร้องไห้ี
น้ำตาไหล เป็นสายน้ำ หลั่งริน
....
ไม่เกี่ยวกับตัวเองเลย
