บ้านผมก็เคยโดนขโมยขึ้นครับ
มันนานมากแล้ว ไม่รู้ว่าวันนั้นงานวัดหรือวันลอยกระทงอะไรสักอย่างอะแหละ
พี่ของผมมันอยากไปงานมากๆ สงสัยกะจะไปเซิ้งกะพองเพื่อน
ผมก็เซ็งๆครับนั่งดูทีวีอยู่บ้าน คนเดียวรู้สึกว่า มันแปลกๆไงก็ไม่รู้
ทำไมได้ยินเสียงคนมาโดนจากประตู ระเบียงฟ่ะ
เอ้ย ผี รึเปล่า แบบว่าตอนนั้นป.3 ครับ กลัวผีอย่างโหดเลย
ตัดสินใจปิดไฟหมดทั่วบ้าน (แทนที่จะเปิดไฟให้มันเห็นว่ามีคนอยู่)
แล้ววิ่งด้วยความไวกว่าค่าดัชนีหักเหของแสงในสุญญากาศ
เข้าห้อง ล็อกประตู แล้วเอาผ้าห่มคลุมหน้า คิดว่า ถ้ามันงัดมาถึงห้องที่ผมอยู่
มันมองเราไม่เห็นแน่นอน มันคงนึกว่ากองผ้าห่มอะไรสักอย่างแหละ

(คิดได้ไง เก่งโคตร)
แล้วผมก็นอนรอจนเหงื่อเป็นถังได้ครับ
เลยตัดสินใจ แอบซุ่มดูมัน (ใครมันจะงัดใครกันแน่เนี่ย)
แอบดูแบบสุดฤทธิ์ เห็นแค่ด้ามปืน ที่มีนเหน็บไว้กับเอว
เอาแล้ว จะทำไงดี ผมจะรอดไหมงานนี้
ด้วยความที่ผมเป็นคนกล้าหาญอย่างมากมาย ผมก็กลับไปนอนคลุมผ้าห่มต่อ
ใจเต้นรัว เอามากๆ อยากจะหลับให้ลง อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
และแล้ว มันก็งัดประตูมาไม่ได้ เพราะพี่ผมออกแบบประตูมาดี
พ่อของผมเก่งใช่ไหมหล่ะ
ขอบคุณพ่อมากครับผม ที่ทำให้ผมมีชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้