ถามมา ตอบไป

ขอถามหน่อยครับ พอดีว่า มีปัญหาครอบครัว เกี่ยวกับเรื่องเด็กติดเกมส์ บ้านนึงเป็นเด็กประมาณ ป.6 - ม.1 ติดเกมส์มากๆ บางทีกลางดึกก็เอาเกมส์มาเล่น
ส่วนใหญ่เล่นจากพวกมือถือ อ่ะครับ แม่เค้ากลุ้มมากไม่รู้จะทำยังไง ผมเสนอไปว่ายึดสิครับ ไม่ให้เล่นเลย เค้าก็บอกเด็กเริ่มก้าวร้าว พูดง่ายๆว่าเค้าคุมเด็กไม่ได้แล้วเด็กไม่กลัวเค้า  แบบนี้เราพอจะมีวิธีไหนช่วยได้บ้างมั้ยครับ

อีกเคสนึง เด็กข้างบ้าน อยู่มหาลัยละ ปี2-3 นี่แหละ  ป้าเค้าจะเอามาฝากไว้ที่ร้านผมให้มาช่วยทำงานฟรีๆ สาเหตุเพราะอยู่บ้านแล้วเล่นแต่เกมส์ ผมเท่าที่คุยที่ดู
เด็กคนนี้ก็ไม่ได้ออกแนวติดเกมส์นะยังคุยเล่นได้ปกติ อาจจะเพราะสมัยน้องเค้าเด็กๆก็เคยมาคลุกคลีเล่นอยู่ที่ร้านบ่อยๆ คือเด็กโตแล้ว อ่ะเราคงพูดอะไรไม่ได้มาก
เพราะบางช่วงเมื่อไม่นานมานี้ เราก็มีติดเกมส์เหมือนกัน จำไม่ได้ละทำไมถึงเลิกเล่น เพราะเบื่อๆหรือเพราะว่ามีงานเยอะขึ้นทำให้ไม่ได้อยากเล่นเกมส์ต่อก็ไม่รู้ 

สองเคสนี้ถ้าเจอ เราแก้ยังไงดี ส่วนตัวผมคิดว่าวิธีการพูดแบบให้เห็น ถูกผิด นี่คงใช้ไม่ได้หรือเปล่า ถ้าเป็นผมตอนติดเกมส์ใครมาสอนหลักการนู่นนี่ก็คงไม่ได้สนใจฟังเช่นกันนะ ใครเคยเจอปัญหาแบบนี้หรือมีความรู้หรือได้ยินมาว่า ทำแบบนี้ช่วยได้ วานบอกทีนะครับ
ผมเองก็กำลังนึกๆอยู่ว่าจะแก้ยังไงดี ชวนไปเตะบอล ดีมั้ย (ไม่ใช่ละ )

[มังกร]

ไอ้ปีสองปีสามนั่นปล่อยให้รับผิดชอบชีวิตตัวเองไปเหอะครับ

ส่วน ป. 6 นั่น ผมว่าหาวิธีแก้ปัญหาที่แม่ก่อนเลย

มันตั้งกติกาได้ไหมครับ เช่น แบ่งเวลา กำหนดเวลา ให้เท่านี้ๆ (ขึ้นอยู่กับวัฒนธรรมแต่ละครอบครัว)

[มังกร]

น้องผมก็ติดเกมนะ
อายุก็จะ 20 แล้ว ไม่รู้จะแก้ยังไง
คงต้องปล่อยให้ สักวันคงคิดได้เอง

มันตั้งกติกาได้ไหมครับ เช่น แบ่งเวลา กำหนดเวลา ให้เท่านี้ๆ (ขึ้นอยู่กับวัฒนธรรมแต่ละครอบครัว)

ผมว่ายากอ่ะ เท่าที่ถามมาเค้าออกแนวกลัวลูกต่อต้าน ยิ่งไปบังคับเด็กยิ่งต่อต้านอ่ะครับ

ไอ้ปีสองปีสามนั่นปล่อยให้รับผิดชอบชีวิตตัวเองไปเหอะครับ

ส่วน ป. 6 นั่น ผมว่าหาวิธีแก้ปัญหาที่แม่ก่อนเลย

เห็นด้วยเลย สงสัยต้องคุยกันจริงจังกว่านี้แล้วหล่ะครับ ยิ่งได้ข้อมูลเพิ่มมายิ่งน่ากลัว


จริงๆน้องชายผมก็ติดเกมแหละ ตอนนี้ที่พิมพ์อยู่เนี่ยกำลังนั่งกดอยู่เลย ถ้าเป็นช่วงว่างๆงานจะถามซะหน่อยว่าเกมส์อะไรเผื่อจะติดมั่ง
น้องชายผมเรียนจบมาแล้วแหละ แต่ยังติดนิสัยแบบเด็กๆอยุ่ นิสัยนี้จะเปลี่ยนเฉพาะตอนแฟนน้องชายมาบ้านจะกลายเป็นคนขยันขันแข็งเอาการเอางานขึ้นมาทันที
จริงๆแบบนี้ เป็นกันซะส่วนใหญ่แหละมั้งนะ  เอาเป็นว่า เคสเด็กข้างบ้าน กับ น้องชายผม ผ่านไปก่อน โตแล้ว ปล่อยให้คิดได้เองดีกว่า ว่ามากไม่ได้นะเดี๋ยวมันย้อนเอา เราจะไปไม่เป็น

...
ข้อมูลเพิ่มเติม
ส่วนน้องคนที่อยู่ประมาณ ป.6-ม.1
มีข้อมูลเพิ่งถามแฟนเมื่อกี้ บอกว่า เด็กออกแนวเกเร คือครูที่โรงเรียนบอกว่า น้องเค้ารุนแรงขนาดเอารองเท้าตบหน้าเพื่อน (เอร้ยย อันนี้เกินไปละ)
ตอนนี้แม่ยังไม่รู้  แล้วก็ก่อกวนในห้องเรียนที่เรียนพิเศษรายละเอียดยังไม่รู้ว่าป่วนยังไง
นี่มันไม่ใช่แค่ ติดเกมส์ แล้วนะ อันนี้เข้าขั้นหนักกว่าติดเกมส์ละ 

เคยเจอฝรั่งเขาทำภาพมาน่าสนใจ
เป็นกราฟิกรูปสามเหลี่ยม

game / girl / grade

แล้วบอกให้เลือกได้แค่สองอย่าง

[THZHost]

game กับ grade เลือกพร้อมกันได้ด้วยเหรอครับ

 girl สิครับ จะรออะไร  
....
อ่านไม่ดี ให้เลือกสองอย่าง ถ้าเป็นผม ก็ game &  girl

grade อ่านออกเสียงแล้วดูเครียดๆพิกล ไม่เลือกดีกว่า 

[มังกร]

game กับ grade เลือกพร้อมกันได้ด้วยเหรอครับ

ได้สิ เกรดเอฟไง 

[มังกร]

พยายามให้ girl กับ grade ไปด้วยกัน
แต่เอาจริงๆ game/girl/grade นี่มันเลือกได้อย่างเดียวจริงๆ นะ

[THZHost]

เลือก guy สิครับ ได้ทั้งเกมทั้งเกรด

ผมว่าการเลี้ยงลูกด้วยการพยายามล้อมกรอบห่างๆเพราะกลัวลุกต่อต้านน่ะมันิ่งแย่นะครับ
พอเค้าเห็นว่าเค้าไปสุดทางแล้วเค้าเกเรอีกนิด พ่อแม่ก็ขยายเขตให้อีกแล้วเนีย
สุดท้าย เค้าอยากได้อะไรก็ใช้กำลังใช้ความรุนแรงใช้การต่อต้านก็ได้มาละ ยิ่งฝึกให้เค้าอันตรายขึ้นเรื่อยๆมากกว่านะฮะ

การพยายามกั้นรอบแบบมีเหตุผลเช่นกำหนดเวลากำหนดเงื่อนไข
ยืดหยุ่นได้ถ้าเหตุผลมันผ่านจะึกให้เค้าใช้เหตุผลมากกว่าใช้อารมณ์นะครับ
เพื่อนผมสมัยนี้ก็เห็นปล่อยลูกไปเรื่อยสุดท้ายเอาไม่อยู่เพราะปล่อยให้เค้าใช้ชีวิตตามใจตัวนานแล้ว
ช่วงแรกมันอาจจะมีผลตีกลับมากหน่อยอาละวาดมากหน่อยแต่ก็ต้องทนครับ
ไม่งั้นลูกโตมาก็แบบมนุษย์ป้านั่นแหละครับ
กูจะทำใครจะะทำไมพ่อแม่กูยังไม่กล้าหือเลย

กฏหมายเหรอ ช่างแม่งเถอะ ใครปากมากกูก็ตบ สบายใจ

[มังกร]

เด็กโตนี่ยาก เห็นเสียคนมาเยอะแล้ว เหมือนจะต้องคิดได้ด้วยตัวเอง
หรือมีเหตุการณ์อะไรแรงๆ มาทำให้เปลี่ยนแนวทาง ไม่งั้นก็ให้มันเอาดีทางเกมไปเลย
ส่วนเด็กเล็กเหมือนเคยอ่านหนังสือจิตวิทยาเขาว่าพ่อแม่ต้องมีเวลาให้ลูกมากๆ
ชวนทำอย่างอื่นที่สนุกๆ คืออยู่ๆ ไปบอกหยุดเล่นเกม เด็กมันก็โกรธดิ
แต่ถ้าชวนกันไปทำอะไรซะจนลืมเกมไปเองเลยจะดีกว่า
(สมมติ พากันทำขนม, ชวนกันแต่งสวน, เล่นกีฬาที่สนุกๆ ฮาๆ ด้วยกัน, ทำงานฝีมือ ไปเที่ยว ไปพิพิธภัณฑ์ ฯลฯ)
จริงๆ ถ้าพ่อแม่หาอะไรมาทำกับลูก คุยเล่นกับลูกเยอะๆ แล้วค่อยไปจำกัดเวลาเล่นเกม
หรือไม่ก็เล่นด้วยกันไปซะเลย (แต่จำกัดเวลา) น่าจะเป็นทางออกที่ซอฟต์ๆ มากกว่าปะ

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของทุกๆคนด้วยนะครับ
เดี๋ยวผมลองเอาคำแนะนำนี้ไปปรึกษากันกับแฟนแล้วให้เค้าหาเวลาไปคุยกันเอง
กับญาติเค้าดีกว่าว่าจะทำยังไงต่อไป

เป็นอะไรที่เครียดชะมัดเลย เรื่องการอบรม การเลี้ยงดูเด็กเนี่ย
ตอนนี้แวดล้อมไปด้วยครอบครัวญาติ พี่น้อง เพื่อนๆที่เค้ามีลูกแทบจะทุกวัยเลย
เห็นนิสัยหรือพฤติกรรมของทั้งเด็ก ที่เกิดมาจากการเลี้ยงดูของพ่อแม่แต่ละบ้านแล้วก็ได้แต่บ่น
บ่นในฐานะคนที่อยู่วงนอก ไม่ได้มีประสบการณ์อะไรแบบเค้า ก็คงไม่เข้าใจหัวอกคน
ที่เป็นพ่อแม่จริงๆอ่ะว่าเค้ารู้สึกประมาณไหน ทำไมถึงไม่ดุ ให้เด็ดขาดหน่อย

มาลองนึกดู สมัยตอนผมเด็กที่ดื้อๆก็มีแหละ แต่จำได้บ้างไม่ได้บ้าง ตอนนั้นพ่อแม่คงเครียดน่าดู
เคยคิดเหมือนกันว่า ถ้าเราดื้อขนาดไหนตอนเด็กโตมาเราก็จะเจอแบบเดียวกัน
เหมือนเวรกรรม เคยทำอะไรไว้ก็จะได้รับผลแบบนั้น (แรงไปมั้ย คงไม่มั๊ง ) แค่คิดก็นะ...ทำให้ ไม่อยากมีลูกเข้าไปใหญ่ 
...

โลกของคนมีลูกมันซับซ้อนครับ อธิบายให้คนไม่มีก็นึกไม่ออก
แต่ก็ขึ้นอยู่กับความพร้อมนะครับ ถ้ารู้สึกว่าพร้อม แล้วมีลูกปั๊บ ยังไงก็ไม่คิดจะ undo