เป็นข่าวหน้าหนังสือพิมพ์...ว่า...ดาราวัยรุ่นผู้มีไหวพริบ
ปฏิภาณดีมากคนหนึ่ง..ถูกข่มขืนขณะเดินเข้า บ้านในซอยเปลี่ยว..ยามค่ำคืน...
ปวีณา : ทำไมถึงกลับบ้านดึกดื่นล่ะจ๊ะหนู... ? แล้วหนูกลับบ้านยังไง .?
ดาราสาว : มีดาราหนุ่มรุ่นพี่มาส่งค่ะ...แต่ด้วยไหวพริบของหนูหนูสังเกตว่าเขาเป็นคนขี้หลี...ถ้าให้รู้จักบ้านก็จะตามมาตื้อจนรำคาญ จึงให้ส่ง
แค่ปากซอย...แล้วหนู เดินเข้ามา
ปวีณา : แล้วเกิดอะไรขึ้น...?
ดาราสาว :มีผู้ชายคนหนึ่ง..รูปร่างสูงใหญ่..ล่ำสัน.มีอาการเมาเล็กน้อยเดินตามหนูมา..ด้วยไหวพริบ ของหนู..หนูรู้ได้เลยว่าไม่ได้มาดีแน่...
ปวีณา : แล้วยังไงต่อจ๊ะ... ?
ดาราสาว :หนูตัดสินใจออกวิ่ง..แต่ชายคนนั้นก็วิ่งตามทันที..ด้วยไหวพริบหนูรู้ว่าวิ่งยังไงก็คงไม่เร็วกว่าผู้ชายอยู่ดียังไงเขาก็ต้องตามทัน..และใช้กำลังแน่นอน
ปวีณา : ยังไงต่อจ๊ะ... ?
ดาราสาว :ด้วยไหวพริบของหนู..หนูตัดสินใจหยุดวิ่ง..เพื่อไม่ให้ต้องเจ็บตัวหนู ตัดสินใจ เจรจาต่อรอง....
ปวีณา : ผลการเจรจาเป็นอย่างไรจ๊ะ. ?
ดาราสาว :หนูบอกเขาว่า..ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องใช้กำลัง.. ไม่เกิดผลดีต่อทั้งสอง ฝ่าย.. หนูยินยอม ทำตามที่ เขาต้องการ...
ปวีณา : เรื่องเป็นอย่างไรต่อจากนั้น... ?
ดาราสาว :ด้วยไหวพริบของหนู...หนูชวนเขาเข้าไปในซอกตึกลับตาคน แล้วต่างคนต่างถอดเสื้อผ้าของตัวเอง หนูถกกระโปรงขึ้นมาเหนือเอว.ส่วนเขาปลด กางเกงตกลงมากรอมเท้า
ปวีณา : เรื่องเป็นยังไงต่อจ๊ะ... ?
ดาราสาว :ลองใช้ไหวพริบคิดดูสิ..ว่า.ชายที่รูดกางเกงลงไปกองที่ตาตุ่ม..กับหญิงสาวที่ถกกระโปรงขึ้นเหนือเอว...ใครจะวิ่งเร็วกว่ากัน...?
ปวีณา : แต่อย่างน้อยเค้าก็เห็นของลับหนู??
ดาราสาว : ด้วยไหวพริบ? หนูก็ไม่ยอมเสียเปรียบหรอกค่ะ หนูใช้ก็เวลาครู่หนึ่งเพื่อจ้องดูของเขาเหมือนกันก่อนวิ่งหนี??
ปวีณา : (ทำหน้าเอ๋อ)?????....แล้วหนูรู้สึกยังล่ะค่ะ ??
ดาราสาว : เสียดาย????
