เมื่อนั้น
องค์ระตูปาหยังประหมัน
สุดที่จะรับรองป้องกัน
พลขันธ์พังพ่ายตายยับ
ไพร่ผลัดจากนายกระจายหนี
เห็นเสียทีตีม้าควบขับ
ปลอมพลปนไปในกองทัพ
ไม่ผันหน้ามารับแต่สักคน
บ้างบ่าวเข้าคนละบ่าพานายวิ่ง
ประเจียดเครื่องเปลื้องทิ้งไว้เกลื่อนกล่น
บ้างหนามเกี่ยวหัวหูไม่รู้ตน
ซุกซนด้นไปแต่ลำพัง
บ้างเททิ้งไถ้ข้าวเขนงปืน
รื้อตื่นเสียงเพื่อนกันข้างหลัง
ที่ถูกปืนป่วยขาละล้าละลัง
อุตส่าห์คลานเซซังซุกไปฯ
ครั้นมาถึงท้ายค่ายมั่น
ท้าวประหมันปาหยังเป็นใหญ่
จึงหยุดปรึกษากันทันใด
อันเราจะหนีไปเห็นไม่พ้น
ครั้นจะคืนเข้าค่ายรายรับ
ไม่ทันทีกองทัพยังสับสน
จะซ้ำเสียเสนีรี้พล
จำจะผ่อนให้พ้นมรณา
มาเราจะเข้าบังคมคัล
พระผู้พงศ์อสัญแดหวา
จึงให้ยกธงอัปรา
โยธายั้งหยุดพร้อมกันฯ
สององค์ลงจากอาชา
เสด็จมากับหมู่กิดาหยัน
เสนาแวดล้อมแน่นนันต์
จรจรัลมาสมรภูมิชัย
ครั้นถึงจึงแจ้งกิจจา
แก่ตำมะหงงเสนาผู้ใหญ่
เราผู้น้องระตูผู้บรรลัย
ตั้งใจจะมาเฝ้าบาทบงสุ์
บัดนั้น
จึงมหาเสนาตำมะหงง
พาระตูพี่น้องทั้งสององค์
มาเฝ้าพระสุริย์วงศ์ทรงธรรม์
วันทาทูลแถลงแจ้งคดี
บัดนี้ท้าวปาหยังกับประหมัน
น้องระตูผู้ม้วยชีวัน
มาบังคับคัลภูไนยฯ
เจอมาแค่นี้ แต่ไม่น่าจะใช่
