มาวาดรูปเล่นกัน (แตกหน่อ)

เฮ้ยเจ๊จอยระบายสวยมากๆ อันนี้มาสายเนี้ยบเลยนะครับ

ของพี่แอ้นี่ตั้งใจให้มันเป็นด่างๆ ดวงๆ (ดูเป็นดาว) หรือเปล่าครับ ยังกะใช้เกลือโรยแน่ะ

[มังกร]

ว่าแล้วกลายเป็นวาดจริงจังไปละ
วันนึงๆ ก็นั่งคิดว่าจะวาดอะไรดี 

[มังกร]

ใช่แว้ว ใช้เกลือโรย แต่น้ำมันชุ่มไปหน่อยไม่สวยเลย

มาแล้วๆๆ ถ่ยเมื่อกี้ ไอ้จิ๋วกวนตลอดไม่ยอมให้ถ่ายง่ายๆ เลย
เอาย่อๆ เฉพาะหน้าที่มีภาพสเก็ตช์นะครับ


ปก (เป็นสมุดสเก็ตช์ขนาดเท่าพ็อกเก็ตบุ๊ก กระดาษกรีนรี้ดไม่มีเส้น เนื้อธรรมดา มีขายที่ศิลปากร เล่มละ 49 บาท)


เนี่ยวาดแค่นี้เองครับ
ตอนวาดมันตีสี่กว่าๆ รอรถออก
แปลกใจที่พอวาดออกมาแล้วถึงจะกาก
แต่ก็พอใจว่ามันตอบโจทย์ได้ดีกว่าหยิบกล้องมาถ่ายรูปซะอีก


ก็เลยคิดว่าจะวาดแบบยิบๆ ย่อยๆ แบบนี้แหละ จะได้ไม่กดดันตัวเองเวลาคนอื่นมาแอบมอง

(ต่อ)

[มังกร]

อยากได้สมุดแล้วนี้มั่ง 

แต่สไตล์เจ๊จอยน่าจะใช้กระดาษร้อยปอนด์นะครับ
เพราะสมุดนี่มันลงสีได้ชั้นเดียว ลงทับหรือย้ำไม่ได้ ยุ่ยเลย กากมาก


ทั้ง 3 วันที่ไปมานี่ใช้พู่กันหมึกแทงก์อันเดียว (Derwent เบอร์ 2 ราคา 307 บาท ซื้อที่ B2S ลาดพร้าว)
กระดาษทิชชู่เท่าที่มีไว้ซับสีที่เปียกแล้วจะเลอะกางเกง (เอาสมุด + ตลับ + พู่กันใส่กางเกงไว้ตลอดเวลา)


เนี่ย ถ้าลงสีทับปั๊บพังเลย อันนี้ลงผิดทีแรกกะว่าจะเข้มกว่านี้ แต่พอมันไม่เข้มก็ต้องหยุด ไม่งั้นกระดาษยุ่ย


ส่วนใหญ่จะวาดในรถครับ คุณภาพก็จะได้ประมาณนี้

ตอนนั่งรถไป เวลาเขาพูดอะไรน่าสนใจก็จะจดๆ ไว้ ถ้ามีเวลาก็วาดรูปเติมแบบนี้


อันนี้สีแห้ง ลืมบีบแทงก์ จะปาดซ้ำก็ไม่ได้ กด undo ก็ไม่ได้ เอาวะ ถือว่าหัดยอมรับชะตากรรม
(แต่สีผิวของจริงก็เข้มประมาณนี้แหละ)


แรกๆ ยังผสมสีไม่เป็นเลยครับ ระบายสีไหนก็จะสีนั้นไปตลอด
พอถึงตรงนี้เริ่มรู้สึกว่าเดี๋ยวจะหัดใส่สีอื่นมาเพิ่มโทนลงไปในการระบายครั้งเดียวดูบ้าง
(เห็นเขาทำกันแล้วมันสวยกว่าระบายสีเดียวในพื้นที่เดียวโดดๆ เลยอะ)

นอกจากแมวจะกวน ไม่ยอมให้ถ่ายรูปได้ง่ายๆ แล้ว
ความซวยก็คือ ดันมาเริ่มวาดที่เขมร ประเทศซึ่งมีแต่ความแห้ง
มีแต่ฝุ่นสีน้ำตาล ดินสีน้ำตาล และต้นไม้สีเขียว
พอมือใหม่มาเห็นแบบนี้เลยนึกผสมสีอื่นเข้าไปไม่ถูกครับ
เลยใส่แต่เขียวกับน้ำตาล เลยดูแห้งผากมาก มาเห็นตอนนี้แล้วรู้สึกผิด


เนี่ย ยิ่งอีตรงโตนเลสาบ ก็ดันไม่มีสีฟ้า หรือเขียวเข้มเย็นๆ ของน้ำเลย
ทุกอย่างเป็นสีน้ำตาลหมด จินตนาการไม่ออก ผสมสองสีนี้เข้ากันก็พากันเน่า กากมากจนอยากบันทึกไว้ดู
(พอตอนขากลับก็เริ่มเรียนรู้ขึ้นมานิดหน่อย มองเห็นสีอื่นบ้างแล้ว เดี๋ยวจะให้ดูในรูปหลังๆ)

อ้อ ภาพบนนี้ภูมิใจนิดหน่อยที่ใช้เวลาวาดและระบายสีไม่ถึง 60 วินาที
จนทำให้รู้สึกว่าเออ กูเอาแนวนี้ก็ได้วะ ถ้าไม่สวยก็แก้ตัวได้ว่าศิลปะมันเป็นความเฉียบพลัน

นั่งวาดในเรือได้พักนึงก็เพิ่งรู้ว่ามันเดินไปบนหลังคาเรือได้ น่าจะชิลกว่า ก็เลยเดินขึ้นไป แล้วยืนวาด
ภาพบนคือหลังคาเรือนะครับ (วาดคนไม่เป็น เดี๋ยวจะไปหัดมาใหม่)
ส่วนภาพล่างคือบ้านเรือนแพที่โผล่มาเร็วมาก และผ่านไปเร็วมาก
จับรายละเอียดไม่ทัน เลยต้องเผาๆ เอา แต่สนุกดี


ลองพยายามจับให้ทัน ปาดพู่กันครั้งเดียว แล้วสลับไปจับปากกาใหม่
ไหนๆ เอาดีทางนี้แล้วก็จะเอาให้สุด แต่ภาพออกมาแห้งแล้งมาก
(ดีที่อ้างได้ว่าของจริงก็แห้งแบบนี้แหละ)

อันนี้ของจริงกว้างใหญ่ไกลสุดลูกหูลูกตามาก แต่วาดออกมาแล้วดูมีแค่นี้เอง
ท้องฟ้าก็ลืมไปว่าสีมันไม่ฟู่ ผสมเปียกๆ ไม่ได้ ปาดไปปั๊บก็แห้งทันที แล้วห้ามซ้ำด้วย
แต่สีของท้องฟ้าก็ใกล้ของจริงนะ (ปลอบใจตัวเอง) ส่วนน้ำนี่เหมือนจริงมาก


อันนี้วาดอย่างอื่นนอกจากวิวดูบ้าง
ดูอาหารของเจ๊จอยแล้วมาดูอันนี้ แม่งคนละเรื่องกันอย่างสิ้นเชิง…


เพิ่งจะได้ใช้สีในโทนที่ไม่แห้งผาก เออ หยดสีน้ำเงินลงไปแล้วมันฟู่นิดๆ ว่ะ

อย่างที่บอกว่าตอนวาดส่วนใหญ่จะอยู่ในรถ
แล้วถนนที่เขมรคือเหี้ยมาก หลุมตลอด สั่นตลอด เหม็นฝุ่นด้วย
สุดท้ายก็ยังเป็นสีแห้งๆ เหมือนเดิม


นี่ก็วาดในรถตอนออกมาจากปราสาทบายนแล้ว
พอดีทัวร์มันรีบมาก ไม่ได้นั่งวาดชิลๆ แบบที่นึกไว้เลย
ต้องมามโนในรถเอาเอง (ภาพนี้สีแย่กว่าเดิมอีก)


อันนี้ออกจากนครวัดแล้วพบว่าประทับใจต้นไม้ต้นนึงที่ไม่ได้อยู่ในสถานที่ท่องเที่ยวหรอก
แต่เห็นจากบ้านชาวบ้านแถวนั้น แล้วต้นมันสวยดี ถ่ายรูปก็ไม่ทัน เลยต้องเม็มไว้ในหัวแล้ววาดมันออกมา
นี่แหละมั้งสิ่งที่กล้องถ่ายรูปทำไม่ได้ ถึงแม้จะวาดออกมาได้แค่นี้

[มังกร]

นี้ก็ใช้กระดาษร้อยปอนด์แหละ (มั๊ง)
ใบละห้าบาท
กะจะซื้อใบเบ้งๆ มาให้ช่างที่โรงพิมพ์ตัดให้อยู่  
มันบวมน้ำ ไปอ่านเพจนึงบอกว่าให้ขึง เลยซื้อเทปกาวย่นมาลอง
เออ มันช่วยได้  

//สายอุปกรณ์มาก ซื้อเยอะซื้อแยะ  

ชอบรูปนี้

ช่วงนี้ถนนแย่มาก


หมดวัน…
สรุปว่าหมดหวังกับการนั่งวาดปราสาทครับ
คิดไว้ว่าคราวหน้าถ้าได้ไปอีก จะไปแก้มือด้วยการนั่งวาดนานๆ เลย


ตื่นมาก็นั่งรอรถ ไม่มีวิวอะไรน่ามองเลย เลยนั่งวาดโรงแรม


วันนี้รู้สึกใจเย็นกว่าสองวันที่ผ่านมา
คนอื่นเขาไปไหว้ขอพรศาลเจ้ากัน เราไม่ได้นับถือด้วย
เลยคิดว่าน่าจะได้สีอะไรนอกจากโทนน้ำตาลแห้งๆ ที่เป็นจุดอ่อนมาตลอด
ก็เลยไปยืนวาดต้นยางแถวๆ นั้น เพราะมันเป็นพื้นที่สีเขียว
ตั้งใจว่าวันนี้จะหัดเรื่องการใช้สีให้ได้
ปรากฏว่าพอวาดได้แค่ครึ่งเดียว (ประมาณ 1-2 นาที) ไกด์เรียกขึ้นรถ (โกรธ)
ก็เลยหยิบพู่กันมาจุ่มสี ปาดๆๆๆ ลงไปในโทนเย็น
เฮ้ย ดันได้ว่ะ นี่ถือเป็นภาพแรกของทริปนี้ที่ทำแล้วพอใจ

อันนี้ตอนเขาให้ลูกทัวร์ไปซื้อของในตลาด ซึ่งเราไม่อิน
ก็เลยไปนั่งกลางสะพาน แล้ววาดไอ้ที่ตาเห็นข้างหน้า ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงครับ
ถือว่าใช้เวลามากที่สุดแล้ว (ถ้านับเป็นงานสเก็ตช์น่ะนะ)
พอระบายเสร็จก็พบว่า ภาพนี้ขาดสีน้ำเงินกับแดงไป มันเลยไม่อิ่ม
ยังหาวิธีใส่ลงไปไม่เป็นอยูดี เลยตั้งใจจะแก้มืออีกภาพ

จนมานั่งข้างๆ รถทัวร์ แถวนั้นไม่มีวิวอะไรเลย มีแต่ร้าน ที่มุมก็ไม่สวย อะไรก็ไม่สวย
งั้นวาดแม่งทั้งไม่สวยนี่แหละ จะลองใส่สีสว่างๆ ดูบ้าง
แล้วก็ได้ภาพนี้มา



ตั้งใจมากๆ ว่าจะเอาสีสดๆ มาใส่ในภาพ ของจริงหม่นแค่ไหนกูก็จะพาสเทลให้ได้
สรุปว่าประทับใจที่สุดแล้วครับ ทริปเขมรนี่ได้ภาพนี้ภาพเดียวก็ฟินแล้ว
ต่อไปจะหัดแนวนี้เยอะๆ

(หางแมวบัง)

นี่ในรถขากลับ ลองวาดภาพในหัวออกมาเป็นการ์ตูนง่ายๆ ดูบ้าง


และภาพสุดท้าย เปิดรูปที่ถ่ายมาจากมือถือ แล้ววาดตามแม่งเลย ขี้โกง
เออ พอเห็นต้นแบบในกรอบสี่เหลี่ยม ที่มันล็อกมุม ล็อกเปอร์สเป็กทีฟไว้เรียบร้อยแล้ว
ก็ทำให้วาด(เส้น) ง่ายกว่าการดูด้วยสายตาเยอะเลยครับ
แต่ข้อจำกัดมันก็มี เช่นเราจะไม่เห็นบรรยากาศของสถานที่จริง ทำให้สีของภาพมันมาไม่ครบ
(ในบรรยากาศมันจะมีสีเจือๆ อยู่นะ เช่นสีแดด สีเมฆ สีฟ้าที่ไม่ฟ้า)


จบทริปนี้ก็รู้สึกว่าต่อไปจะหัดสเก็ตช์ให้เยอะๆ ครับ