๒. ลางสังหรณ์ของแม่
แม่แอ้จะมีลางสังหรณ์อีกแบบ คือเรื่องร้ายเท่านั้น และเกิดกับคนที่เขารักเท่านั้น (ถ้าเป็นตัวเขาเองเขาจะไม่มีเซนส์)
ตอนนั้นพ่อจะไปกับคณะทอดผ้าป่า จากโคราชไปสระบุรีแค่นี้เอง แล้วบ้านเราไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องใครจะไปไหน ก็จะสบายๆ
แต่แม่บอกพ่อว่า อย่าไปเลย รู้สึกไม่ค่อยดี พ่อแอ้ก็คือพ่อแอ้ เชื่อก็แปลกแล้ว เขาไม่สนอยู่แล้ว เขาก็จะไป
แม่มาบ่นว่า ไม่สบายใจอย่างแรง มันต้องมีอะไรแน่ๆ ก็ไม่อยากให้พ่อไป
มาบ่นกับตูตอนดึกแล้ว กำลังจะนอน พ่อก็จะไปวันรุ่งขึ้นแต่เช้าตรู่
ให้ทำยังไงล่ะ ก็รู้อยู่ว่าเขาไม่สน ยังไงก็จะไปอยู่แล้ว
เลยสวดมนต์ แล้วสวดพระชินบัญชร ทำคนเดียวไม่ได้บอกแม่นะ
ตอนสวดนึกอธิษฐานเห็นเป็นเหมือนบาเรียสีทองครอบตัวพ่อเอาไว้
สวดไปก็นึกภาพไป ให้บาเรียนี้หนาขึ้นๆ ครอบเอาไว้หลายๆ ชั้น
แล้วก็หลับไปเลย แถมตื่นสายโด่งอีกต่างหาก
แม่รีบมาปลุก บอกว่า รถคันที่พ่อไปขับไปยังไม่ถึงวัดก็ไปชน คนเจ็บกันเพียบ
พ่ออิฉันเดินลงจากรถฉิวๆ ไปโทร.แจ้ง ๑๙๑ ซะอย่างนั้น
เป็นคนเดียวที่ไม่บาดเจ็บอะไรเลยในทริปนั้น เคล็ดขัดยอกยังไม่มีเลย
หลังจากนั้น แม่ทักอะไรพ่อก็พอจะเชื่อบ้างแล้วแหละ
ส่วนเรื่องที่สวดมนต์ให้พ่อ ก็บอกแม่ แต่รู้สึกว่าไม่ได้บอกพ่อหรอกมั้ง
ทุกวันนี้ก็ยังสวดแบบนั้นอยู่เรื่อยๆ ค่ะ ดีนะ
อย่างน้อยในทางวิทยาศาสคร์ การท่องคาถาพระชินบัญชรซึ่งยากและยาว จะทำให้เรามีสมาธิมากขึ้น
ส่วนในด้านอื่นก็แล้วแต่พิจารณา ส่วนแอ้เชื่อมากๆ
