เล่าด้วยๆ
ตอนเด็กๆ เป็นคนที่ลางสังหรณ์แม่นมาก ในด้านร้ายเท่านั้น และเปลี่ยนแปลงมันไม่ได้ด้วย
มันจะไม่มาเป็นรูปธรรมแบบไอ้นั่นตกไอ้นี่หล่นนะ แต่ของแอ้จะเป็นแบบ ไม่สบายใจ กระวนกระวาย
เสียวสันหลังวาบๆ แบบรู้เลยว่าตูซวยแน่ๆ
๑. ขโมยรองเท้า
ตอนอยู่ ม. ปลาย เกลียดโรงเรียนมาก เกลียดขนาดที่ทุกวันนี้ไม่ยอมกรอกข้อมูลอะไร
เกี่ยวกับโรงเรียนสตรีใหญ่โตประจำจังหวัดนครราชสีมาที่ชื่อเสียงดีมากๆ โรงเรียนนั้นเลย (มันเฟคทั้งโรงเรียน)
สมัยนั้นบ้านอยู่ไกลโรงเรียนมาก ไปถึงแต่เช้าตรู่ทุกวัน เพราะรถที่ไปได้มีอยู่ ๒ เที่ยว ไม่เช้าก็สายไปเลย ชีวิตไม่มีทางเลือก
วันนั้นก็ไปถึงโรงเรียนเช้ามากๆ เหมือนธรรมดา แต่อาการมาแล้วคือกระวนกระวาย รู้สึกย่ำแย่ แต่ไม่ได้คิดอะไร
เพราะสองปีที่เรียนที่นั่นก็ไม่มีวันไหนที่รู้สึกดี (ขอแม่ลาออกตลอดเวลา แม่ไม่ยอมให้ออก)
โรงเรียนตอนนั้น จำไม่ค่อยได้เรื่องการจัดห้องเรียน แต่มันคล้ายๆ กับว่า เราไม่มีห้องประจำ
ต้องเข้าไปทำเวรทำความสะอาดห้องแรกที่เรียนตอนเช้า ซึ่งมันจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
ก็ขึ้นไปที่ห้องคนเดียวเพราะยังไม่มีใครมา เจอรองเท้านักเรียนหญิงคู่หนึ่ง วางอยู่ใต้เก้าอี้หินอ่อนหน้าห้องเรียน
มองหาเจ้าของรองเท้าเท่าไหร่ก็ไม่เห็น ช่วงนั้นที่โรงเรียนมีเรื่องขโมยเยอะมากๆ ก็ห่วงกลัวรองเท้าจะหาย
อยากได้ความดีความชอบด้วยแหละ เลยหิ้วไปส่งห้องปกครอง ตามปกติ เก็บของตกได้ ส่งปกครอง เขาก็จะชื่นชม ก็หวังไว้อย่างนั้น
ปรากฏว่าคุณครูที่แสนดี ผู้เป็นที่เคารพรักของนักเรียน (ตูแดกดัน)
หวีดขึ้นมาเลยว่า แอ้เป็นหัวขโมย แล้วกักตัวไว้สอบปากคำอย่างเอิกเกริก ครูคนอื่นมาดูกันเยอะแยะ
รุมถามเหมือนเราเป็นฆาตกร
เธอขโมยไปแล้วเกิดกลัวเลยแกล้งเอามาส่งคืนใช่ไหม
ตอนนั้นเป็นเด็ก ก็ได้แต่นั่งตัวสั่นด้วยความตกใจ
ถ้าเป็นเดี๋ยวนี้จะแจ้งความฐานหมิ่นประมาท แล้วจะไม่ยอมความจนกว่าคดีจะสิ้นสุดด้วย
ครูทำทุกอย่าง ถ้าทรมานเอาคีมมาบีบนิ้วได้คงทำไปแล้ว คือครูเสียหน้าไปแล้วที่เอาเรื่องผิดตัว
แต่ก็ไม่ยอมแพ้ไง ถ้ายอมก็หน้าแหก ก็เลยนั่งด่าอยู่นั่น เป็นชั่วโมงๆ
แอ้ยื่นตีนให้ครูดู บอกว่ามันคนละเบอร์กันค่ะ (รองเท้าตูใหม่เอี่ยมด้วย)
อีครูบอกว่า เธอมันเพื่อนโจรสินะ เพื่อนเธอคงฝากเธอมาคืนล่ะสิ บอกมานะเพื่อนเธอคนไหน
วันนั้นกว่าเรื่องจะจบลง ครูอีกคนที่รู้จักแม่แอ้ เดินเข้ามา แล้วบอกว่านี่ลูกอาจารย์นะ
เขาถึงได้ยอมเลิกรา จริงๆ อยากให้ต่อสายหาแม่ แล้วลาออกแม่งตรงนั้นเลย
หลังเหตุการณ์ร้ายๆ ผ่านไป ไอ้อาการกระวนกระวายก็หายหมด
เลยรู้ตัวตอนนั้นว่าเป็นคนมีลางสังหรณ์
ไว้จะมาเล่าเรื่องอื่นต่อ มีอีกสองสามเรื่องค่ะ
ก่อนที่เซนส์จะหายไปหมด
