ไม่รู้ว่าการรับน้องมันน่าเบื่อ เครียด ทรมานยังไง
เพราะเข้าไปได้ไม่กี่ครั้ง ก็คิดว่า ทำไมต้องมาทนนั่งนิ่งๆ ฟังรุ่นพี่ให้ยุงกัดด้วยวะ
ถ้าเป็นไข้เลือดออกรุ่นพี่แม่งรับผิดชอบชีวิตเราได้มั้ย
ว่าแล้วก็ผันตัวไปเป็นนักกีฬาเพื่อที่จะไม่ต้องเข้าห้องเชียร์
เวลาเพื่อนมาด่าพี่ว้าก เครียดงู้นงี้ก็เออออห่อหมกพร้อมช่วยด่าตามน้ำไปด้วย
ก็ไม่เห็นมีใครรู้ว่าเราไม่เข้าห้องเชียร์ นอกจากพวกนักกีฬาด้วยกัน
ไม่รู้สึกแปลกแยกอะไรกับเพื่อนนะ
โดนเจ้านายด่าก็ไม่ได้ทนไม่ไหวลงไปชักดิ้นชักงอน้ำลายฟูมปากแต่อย่างใด
จบมาทำงานดันได้เป็นอาจารย์ฝ่ายกิจการนักศึกษา
ปีที่แล้ว นักศึกษารับน้องกัน เด็กชัก เข้าโรงพยาบาล
เดือดร้อนอีก สองทุ่มกว่าแล้วต้องแต่งตัวออกจากบ้าน
เห็นพวกรุ่นพี่ยืนหน้าซีดกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
อาจารย์ก็ยืนฟังพ่อแม่เด็กด่าไปเหอะ
หูชาเลย แสรด
ว้ากกันเอง แล้วไม่มารับผิดชอบฟังคำด่าวะ
ไอ้พวกให้กลิ้งไปบนพื้นถนน พื้นที่มีโคลนอีก
มารับผิดชอบซักผ้าให้มั้ย