ขานั้นก็โหดเหี้ยมเกิ๊น
เรื่องแฮปเป็นนิ่งอาร์ตนี่พูดยาก ว่าอะไรเป็น ไม่เป็นนะ
ตูว่าขึ้นอยู่กับบริบทของตัวคนทำด้วยเป็นสำคัญ เพราะคนเราจะพูดอะไรก็พูดได้
ถ้าคนทำเป็นนักศิลปินที่สื่อสารด้วยศิลปะให้สังคมรับรู้มาตลอด ก็เรื่องนึง ตูเน้นให้สังคมรับรู้ด้วยนะ
เพราะถ้าคนธรรมดา หรือ ไม่ให้สังคมรับรู้ มันจะกลายเป็นอยากดังไปได้
ไม่ได้หมานความว่าคนธรรมดาหรือศิลปินไม่ดังทำแฮปเป็นนิ่งไม่ได้นะ
เหมือนน้องที่กอดคอรูปปั้นอาจารย์ปรีดี นั่นก็เป็นแฮปเป็นนิ่ง
แล้วแฮปเป็นนิ่งจะเป็นศิลปะที่ให้ตีความได้หลากหลาย เน้นผลกระทบก็เถอะ
แต่มันจะก้ำกึ่ง ซึ่งเอาเข้าจริง เค้าอาจอยากจะเล่นความก้ำกึ่งนี่ก็ได้ ไม่งงนะ
เหมือนป้ามาดอนน่าเปิดนมน่ะ ตูว่าไม่ใช่ขายโป๊นะ เป็นอารมณ์มากกว่า เพราะป้าแกโป๊มาหมดละ
ศิลปะมันอธิบายยาก
สำหรับตูฝีมือแฮปเปนนิ่งนมนี้ ไม่ผ่าน ไม่สร้างความงามทางศิลปะใดๆ
แต่เค้าอาจอยากสร้างกระแสประมาณให้คนดูคิดระหว่างศิลปะ กับ อนาจารก็ได้ แต่มันสื่อไม่ออกในการแสดง
แต่เค้าก็อาจคำนวณไว้แล้วว่าผลที่จะออกมากระทบสังคม จะมีการพูดถึง วิจารณ์ ขบ ถก ให้แก่ผู้เสพย์
แต่ก็นั่นแหละ ใครจะพูดอะไรก็พูดได้ไง ตูเลยเน้นบริบทของผู้ทำต่อสังคมด้วย
เรื่องรายการที่ให้ออกอากาศมา มองเป็นกลาง เรื่องนมในแง่ศิลปะออกโทรทัศน์ได้นะ
แต่ นี่คือศิลปะแน่หรือ ยังหมิ่นเหม่ สำหรับตูออกไปทางไม่ใช่
แล้วพอผสมกับละครกรรมการ นั่นหมายความว่านี่คือการทำเพื่อเรตติ้ง มากกว่าเพื่อความเป็นศิลปะ หรือจุดประเด็นสังคม
เพราะมันคือการจุดประเด็นคำว่า "เฟค" ทำให้สงสัยต่อไปด้วยซ้ำว่า น้องนมคนนั้นเป็นศิลปินจริงหรือ ไม่ใช่อีสาวใจกล้าอยากดังเฉยๆ หรือ
คิดให้เหี้ยกว่านั้น เป็นใครซักคนที่ถูกจ้างมาด้วยซ้ำ
ประมาณนี้
