ถ้าคุณเห็นบรรทัดข้างล่างมันยาว และดูไม่น่าอ่าน เลื่อนลงไปดูตัวแดงล่างสุดก็ได้ครับ จำกัดความให้แล้วในสังคมน่ะ ไม่ใช่ว่าคุณมาขอโทษแล้วทุกคนจะให้อภัยนะครับ
ผมคนนึงนี่แหละที่ไม่อยากให้อภัย
ผมไม่รู้ว่าคุณอายุเท่าไหร่ คุณมาจากไหน คุณทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร
และผมไม่จำเป็นต้องเสียเวลาชีวิตไปอยากรู้ เพราะการกระทำของคุณ
มันไม่น่าคบเลยแม้แต่นิดเดียวคุณอาจจะคิดว่าเราเป็นลัทธิประหลาดที่ทุกคนต้องโพสต์หน้าโพสต์ชื่อโพสต์รูปตัวเองทิ้งไว้ในบอร์ดให้คนไปปู้ยี่ปู้ยำ
เราเปล่า เราไม่ได้อยากได้รูปคุณไปสำเร็จความใคร่ เราไม่ได้อยากได้ชื่อคุณไปเผาพริกเผาเกลือแช่ง
แต่เราไม่ชอบ คุณภูมิใจที่ยืนอยู่เหนือสุดของธรรมเนียม ของประเพณี โดยที่คุณไม่มีเส้น ไม่มีคนรู้จัก ไม่มีสิทธิพิเศษใดๆ ก็ตามที่ทำให้คุณสามารถขึ้นไปยืนอยู่บนจุดนั้นได้ คุณไม่คิดถึงฐานะทางสังคมของคุณและของที่นี่ ถ้ายังงั้นจะให้เรายอมรับคุณเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ได้ยังไง แม้แต่กฎง่ายๆ แค่ถอดรองเท้าเข้าบ้าน ที่ทุกคนต้องทำตาม คุณยังทำไม่ได้ จะให้เราเคารพคุณได้ยังไงในเมื่อคุณยังไม่เคารพเราเลย
คุณไม่ต้องแอบอ้างข้อความผม ไม่ต้องบอกผมว่าคุณอ่านแล้วเข้าใจแล้วคุณจะปรับปรุงตัว ผมไม่ใช่พ่อคุณ ไม่ต้องรายงานผม คุณอยากทำอะไรคุณทำไป ผมแนะนำในฐานะที่ผมก็เคยเกรียน จนถึงปัจจุบันก็เกรียน ผมเล่นหัวลุงๆ ป้าๆ ในนี้ทุกคน ผมอยากจะบอกว่าผมเคารพทุกคน คุณล่ะ คำแต่ละคำที่คุณเรียบเรียงมามันหาความเคารพไม่ได้ คุณพูดจาสองแง่สองง่าม ผมอ่านแล้วรับไม่ได้ ไม่ต้องมาแก้ไม่ต้องมาอะไร คนเราทำอะไรพลาดครั้งต่อไปก็ทำใหม่ให้มันดีขึ้น คุณใช้โอกาสเปลืองมากที่ผ่านๆ มา แล้วนี่คงเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่ผมมีให้คุณได้
บรรทัดเหล่านี้ผมพิมพ์เพราะผมยังหวังในตัวคุณอยู่บ้าง แต่ถ้าคุณจะทำให้ผมเสียกำลังใจอีก ถ้าแม้แต่คำขอโทษจากคุณยังต้องแลกมาด้วยการให้อภัยจากพวกเรา ผมขอให้คุณอ่านสีแดงไว้เป็นคำเตือนครั้งสุดท้าย ว่าถ้าคุณยังไม่ทำตามระเบียบข้อบังคับอีก คุณอยากจะไปผุดไปเกิดที่ไหนก็ไป ผมไม่เคยรู้จักคนที่มีวุฒิภาวะสมองต่ำเหมือนคุณ
