ครับ
คือจะบอกว่าในแง่ศิลปะ สำหรับส่วนตัวแล้วเท่าที่ได้คุยกับเพื่อนฝูงมา
รู้สึกว่างานศิลป์เนี่ย บางทีมันก็คือการทำให้คนเชื่อในสิ่งที่เห็น กับบางสิ่งที่ตัว ศิลปินเองต้องการถ่ายทอด
บางอย่างอาจจะดูไม่ถูกต้องตามหลักการ นอกกรอบ แต่ปรากฎว่าทำแล้วมันดันเกิด อิมแพก กับผู้ที่ได้รับชม....
เช่นเพื่อนผมมาบอกว่า มีเพื่อนของมันอีกที บ้าทำงานไปพรีเซ็นต์ เป็นบ้องไม้ไผ่เรียงๆกัน
โดยให้เหตุผลในการพรีเซนต์ว่า "ผมชอบกัญชาครับ"
ผมกลับรู้สึกว่า เห้ยแม่ง ได้ใจว่ะ เครซี่มากๆ ทั้งๆที่รู้ว่า กัญชาก็ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง....
แต่ผมกลับรู้สึกได้ถึง "อัตตา" ของตัวศิลปิน โดยที่แม้แต่ตัวงานผมยังไม่เห็นเลย
ซึ่งพอผมมาคิดตามหลักการนี้แล้ว กลับมานั่งดูรูปในงานประกวดพวกนี้อีกที
เลยพอจะเข้าใจคำว่า "ถูกจริต" ที่มีการเกริ่นออกมา (แม้จะเป็นการสื่อสารที่นับว่าผิดผลาด ก็ตามที)
เพราะคงทำให้กรรมการ หลายๆคน (เพราะคงไม่ใช่คนๆเดียวตัดสินทุกๆรูป)
เชื่อในสิ่งที่เขาพรีเซนต์ได้ (แม้หลายรูปจะขัดใจหลายท่านบางที)
(อ๊ะ ขัดใจผมเหมือนกัน...)
ส่วนเรื่องการตีความโจทย์ ขอไม่พูดถึงลึกครับ เพราะผมก็ตีไม่ออกเหมือนกัน
คำขยายความคำว่าแฟชั่น สำหรับผมคือการทำอะไรซักอย่างให้รู้สึกว่า คนส่วนมากทำตามแล้วมันเวิค มันฮิต มันโดน มันเจ๋ง
เสื้อตัวนี้มันสวยต้องหามาใส่ คริสปี้ครีมมันอร่อยต้องหามากิน อะไรแนวๆนั้น
อีโมชั่น ในแง่ศิลปะ บางบริบทก็สื่ออารมณ์ หรือแม้แต่เรื่องราวได้ โดยที่ไม่จำเป็นต้องแสดงออกให้เห็นครบทุกทาง
เช่น ลั้นลาจนอยากเต้นบัลเล่ต์ การแสดงละครใบ้ เป็นต้น
(ส่วนตัวละคิดว่าการสร้าง "เรื่องราว" ให้กับงานศิลปะ จะทำให้ผู้เสพ เข้าใจในงานได้เร็วกว่าเอางานโดดๆ ไม่ต่อเนื่องกัน มาจัดวาง)
แยกก่อน ประเด็นที่สอง...
สำหรับงานชาร์ป... เท่าที่อ่านๆคงมีคนพูดไปแล้วว่างานชาร์ป ก๊อป หรือไม่ก็อปยังไง
ผมว่าชาร์ปถ่ายสวยนะ ยอมรับจากใจจริงว่าผมทำไม่ได้แบบชาร์ปแน่ๆ
เพียงแต่ผมคงรู้สึกเหมือนพี่บวบ ที่แบบว่า เปิดแมกกาซีนมาเจอ
เห้ยสวยดีอยากถ่ายได้มั่ง แล้วปิดไป จะว่าไง เหมือนมัน ซ้ำๆ โดยที่ไม่ก๊อป
เพราะสมองอาจจะประมวลผลแล้วว่า "ภาพแนวคิด หรือแพทเทิรน์แบบนี้เห็นได้ง่ายในแมกกาซีนเว้ย"
เลยอาจจะทำให้รู้สึกว่ามันซ้ำได้
ยังไงก็ขอชมครับ ให้ทำตามฝีมือคงไม่ถึงจริงๆ
ว่าแล้วก็..........
อ๊ากกกกก อยากถ่ายได้แบบนี้มั่งงงงงง
(แล้วไหนบอกนิดเดียว เล่นซะยาวขนาดนี้ 555)
