แน่ะ พวกรู้ทัน
ไม่ได้มีอะไรหรอกครับ พอดีว่าเคยเจอคนแก่ๆชาวอังกฤษนี่ล่ะ
เขาเดินไปตามท้องถนน แล้วเที่ยวถามคนว่าท่านรักในพระเจ้าไหม
ชวนคนทุกคนคุยเลยนะครับ ตามละแวกบ้านนี่ล่ะ แล้วชักชวนคนเข้าโบสถ์
อายุลุงๆป้าๆที่มาเดินนี่ ผมว่าสัก 60-70 นี่ล่ะ แก่จนเดินง่กๆเงิ่นๆ
พอแกเดินมาเจอผม ก็ถามว่ามาจากไหน ผมก็ตอบไปว่าแจแปน
สนทนาไปสักพัก พอรู้ว่าเรามาเรียนภาษา ก็เลยชวนไปนั่งเรียนภาษา
ผ่านเรื่องราวของพระเจ้า บอกว่าศัพท์ง่ายๆนะ เข้าใจไม่ยาก
ซึ่งแกก็พยายามพูดเน้นทุกคำ พยายามให้เราเข้าใจ(เหมือนพูดกับเด็กน่ะ)
แล้วก็เอาแผ่นพับต่างๆมาให้ผมอ่าน ถามว่าอ่านเข้าใจไหม
ซึ่งมันก็แผ่นพับเขาทำไว้แจกคนทั่วไป อ่านไม่เข้าใจก็ง่าวแล้ว
แกเลยว่า โอ้ย ยังงี้เก่งแล้ว(คงชมไปงั้นแหละ) ยังงั้นไปนั่งคุยกับแกที่โบสถ์เฉยๆก็ได้
พอดีโบสถ์มันอยู่ตรงข้ามบ้าน
ผมเลยว่า วันหลังจะไปนั่งคุยด้วยนะครับ
แกใจดียิ้มแย้มเหมือนสุภาพบุรุษผู้ดีในหนังเลย
แถมด้วยท่าเดินง่กๆเงิ่นๆแก่งำ ทำให้รู้สึกว่าศรัทธาเนี่ยมันมีพลังจริงๆ
สัมผัสได้เลยว่าลุงป้าแกคุยด้วยความหวังดีทุกประการ
รู้สึกว่าเขาศรัทธาจนมันสะอาด ไม่มีอะไรแอบแฝงเคลือบแคลง
รู้สึกว่าถึงตัวเองจะไม่ได้มีศรัทธาทั้งต่อพระเจ้าและต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์อะไร
แต่พอเห็นคนลุกมาชวนผู้คนแปลกหน้าสนทนา(ซึ่งไม่ใช่เรื่องปกติ ที่จะเกิดขึ้นในท้องถนนอังกฤษ)
ทำเอาเข้าใจขึ้นมาว่า เออ ศาสนา มันมีไว้บนโลกเพราะยังงี้นี่เอง
