ของตูมั่งละกันนะ
ตอนนั้นปีสี่ ไม่ได้ทำงานสโมมหาลัย(เพราะเลือกตั้งแพ้
)
เลยไปช่วยงานกิจกรรมกับทางกองกิจการนักศึกษา
ซึ่งมีโครงการนึงที่โบว์เป็นแม่งาน คิดงานเองยันคุมงานเองจนจบเลย (แฟนตูเมพมาก)
มันคืองานแรลลี่การกุศล นครปฐม-กาญจนบุรี ก็ไปกันเย้วๆ ทั้งแก๊งประมาณสิบกว่าคนได้
แล้วก็มีแม่โบว์ไปด้วย ตอนนั้นจำไม่ได้แล้วว่าเกร็งขนาดไหน
แต่เห็นว่าที่แม่ยายดูชิวๆ ตูก็ลดอาการประหม่าไปได้เยอะ
ทีนี้พองานเสร็จลงด้วยดี เราไปแวะเล่นน้ำที่เอราวัณ แล้วก็กลับบ้านกัน
พอรถไปจอดอยู่หน้าบ้านโบว์ ก็รู้แหละว่าคุณว่าที่พ่อตานอนดูทีวีอยู่ในบ้าน ไม่ได้ไปไหน
และกิตติศัพท์เรื่องความดุก็เป็นที่รู้กันอยู่แล้ว
แม่โบว์ลงจากรถ เดินเข้าไปในบ้าน คุยกะพ่อ
ตูกะโบว์ลงจากรถตามมา เก็บข้าวเก็บของอยู่ เตรียมขนเข้าไปในบ้าน
จะได้สวัสดีและแนะนำตัวให้เรียบร้อย
ภาพที่เราเห็นก็คือ ว่าที่พ่อตาตูกระโดดขึ้นบนตั่งแล้วนอนหลับคุดคู้ทันที
(ตอนนั้นตูผมยาวรุงรัง สภาพตามที่เห็นนี่เลยแหละ แต่นี่รวบผมไปข้างหลังแล้วนะ)
ตอนนั้นเห็นว่าว่าที่แม่ยายกำลังกลั้นขำ
ส่วนแฟนก็ไม่รู้เรื่องอะไร (ยังไม่เห็น)
ส่วนตูทั้งขำทั้งเกร็ง อธิบายอารมณ์ตอนนั้นยากมันซับซ้อนหลายเลเยอร์มากๆ
สรุปว่าครั้งแรกที่เจอพ่อตาก็คือไม่ได้ทักทายอะไรกัน
มีฝ่ายนึงหลับคุดคู้ อีกฝ่ายยืนไว้ประหลกๆ
แล้วก็ขึ้นรถไปมหาลัยต่อ
