ผ่านพ้นไปแล้วสำหรับวันคล้ายวันเกิด
ครบรอบปีที่ 30 ของข้าพเจ้า
ขอบใจน้องๆ ทุกคนนะคะ
จู๋ สสวก จะไม่สมบูรณ์
ถ้าขาดเด็กนรกของเคน
***************************
นายฝรั่งชาวเบอร์มิงแฮมเคยบอกว่า
เค้าถือเป็น another big birthday
แล้วอธิบายต่อว่า บิ๊กเบิร์ธเดย์เนี่ย
เค้านับทุกๆ 1 ทศวรรษ 10, 20, 30, 40,...ขวบปี
และในวันที่ก้าวสู่วัย 30 เนี่ย เค้าให้ความสำคัญมาก
เพราะว่าก้าวเข้าสู่วัยกลางคน เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว
(ตั้งสติให้มั่นแล้วเริ่มนับถอยหลังกันได้แล้วชิมิ)
***************************
อยากรู้หรือไม่ ก็ไม่รู้ แต่ว่าฉันอยากเล่า
ช่วง 10 ปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยมีการจัดกิจกรรม
เพื่อเป็นการฉลองอายุขัย หรือวันเกิด ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่
ไม่มีแม้แต่เค้กวันเกิด ไม่ว่าจะขนาดใดก็ตาม
นั่นไม่ใช่เพราะว่า
ฉันคิดว่ามันเป็นวันที่ทุกข์ทรมาณของแม่ที่ให้กำเนิดฉันมา
จึงมิอาจหาญจะฉลองทั้งๆ ที่เป็นวันที่แม่เจ็บ
(แม่บอกว่าฉันตัวเล็กคลอดง่ายมาก)
แต่มันเป็นเพียงเพราะว่า
ทุกๆ วันที่ยังมีลมหายใจ
มันเป็นวันที่พิเศษสุดเสมอสำหรับฉัน
ไม่มีวันใดๆ ที่จะมีความสำคัญไปกว่ากัน
ฉันจึงไม่ให้ความสำคัญกับวันคล้ายวันเกิดเท่าไรนัก
เมื่อไหร่ที่ฉันพร้อมและสะดวก
ฉันจะไปทำบุญ โดยไม่รอวันที่ใครว่าสำคัญ
ฉันจะฉลอง ดื่มกินกับเพื่อนๆ เมื่อเวลาอำนวย
ฉันซื้อเค้กปอนด์มานั่งกินเมื่อมีเงินและอยากกิน
10 ปีที่แล้ว ฉันเริ่มบอกตัวเองว่า
วันเกิดของฉันมันจบลงไปนานแล้ว
***************************
วันคล้ายวันเกิดปีที่ 17 ของฉัน
มันเป็นครั้งแรกที่เริ่มรู้สึกว่า
ฉันต้องจัดการกับความรู้สึกนี้ให้หมดสิ้นไป
มันเป็นความรู้สึกเศร้าเสียใจ
ที่เพื่อนๆ ไม่มีเวลามาฉลองวันเกิดของฉัน ทั้งๆ ที่นัดกันไว้ดิบดี
แต่สุดท้ายก็มาไม่ได้ เพราะที่บ้านแต่ละคนต่างจัดเซอร์ไพส์ให้แม่ของตัวเอง
แม้ว่าฉันจะเข้าใจเหตุผลดีแค่ไหน แต่ฉันก็กลั้นน้ำตาไม่ได้อยู่ดี
วันนั้นก่อนเข้านอน
ฉันบอกตัวเองว่า จากนี้ไปจะไม่เสียใจแบบนี้อีก
มันก็เป็นแค่วัน วันหนึ่งที่เรายังมีลมหายใจ
ไม่ได้แตกต่างจากวันไหนๆ ในรอบหนึ่งปี
ถ้ามันจะไม่เกิดอะไรพิเศษขึ้นในวันนั้นก็ไม่เห็นจะเป็นไร
ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่เคยชวนใครฉลองวันเกิดอีกเลย
ตลอดระยะเวลา 3 ปีครึ่ง ที่มหาวิทยาลัย
ก็ยังมีการฉลองวันเกิด ในทำนองหาเรื่องกินกันซะมากกว่า
และฉันก็ไม่เคยเสียใจอีกเลย
แม้ว่าใครที่ฉันรักใคร่มากมายจะลืมวันเกิดฉัน
ส่วนมากจะจำได้เพราะเกิดวันแม่แห่งชาติสยาม
แต่พอถึงวันก็มีลืมบ้าง ไม่เป็นไร ถึงยังไงก็รู้ว่ารักกัน
***************************
ปีนี้ก็เหมือนเดิม ไม่ได้ทำอะไรพิเศษ
สามีฉวยโอกาสหอมแก้มแล้วบอกว่า
"แฮ่ะๆ วันนี้ วันเกิดเมีย"ใครได้ประโยชน์มิทราบ หนวดก็ไม่โกน
สิวมันจะขึ้นเพราะหนวดมาทิ่ม บอกไม่เคยจำ
แล้วยังมาร้องหงิงๆ ให้อบหมูกรอบให้ 3 เส้น
เอาไปกินกับก๊วนเล่นเครื่องบินบังคับ
ส่วนฉันก็เล่นเกมส์อยู่บ้านเหมือนวันหยุดปกติ
ชีวิตเป็นสุข เมื่อไม่ยึดติด และปล่อยวาง
พอสิ้นลมหายใจ ก็เอาอะไรไปไม่ได้สักอย่าง
ปีหน้าเจอกันใหม่
ไม่รู้จะเป็นคนดีขึ้นมั้ยนะ แต่จะพยายาม
