จำไม่ได้ว่าใช้กล้องอะไรถ่ายไว้ น่าจะเป็นมือถือ ถ่ายร้านข้างๆออฟฟิศเก่า
ส้มตำปูปาร้า เหมือนกันนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะเลียนแบบ ถ่ายเมื่อ ประมาณปี 2550 กระมัง
จริงๆตอนนั้นเสียดายมากไม่ได้พกกล้องไปด้วย อยากใช้ macro แบบชัดๆ ให้เห็นชิ้นปาร้า เอยไม่ใช่เม็ดพริกเลย เพราะมันเยอะมาก
แต่ก้อภูมิใจที่ ภาพนี้ ทำให้ผมจดจำได้เสมอว่าไม่มีร้านไหนตำได้เผ็ดกว่านี้อีกแล้ว แม้จะสั่งคำเดียวกันก็ไม่เผ็ดเท่านั้นอีกเลย
สั่งไปว่า >>>>ป้าตำเผ็ดที่สุดเท่าที่ป้าคิดว่าชีวิตนี้จะตำได้เลยนะ<<<< สั่งแบบนี้จริงๆนะวันนั้น
ผลที่ออกมาก็คือ คนตำกลัวกินไม่ได้ มารบเร้า ว่าให้ป้าตำให้ใหม่ไม๊ จานนี้ทิ้งไปเหอะจ่ะ และมันก็เผ็ดจริงๆครับ เผ็ดมาก น้ำส้มตำกระเด็นใส่แขนนี่ แสบๆร้อนๆเลยทีเดียวเชียว ไม่รู้ว่าผมทานลงไปได้ เยี่ยงไร....สงสัยตอนนั้นจะอวดสาว สาวๆในออฟฟิศไปกันหลายคน แห่ะๆ
ไม่มีเทคนิค ไม่มีเรื่องแสง ไม่มีเรื่องมุมกล้อง แต่ภาพ สามารถเก็บความประทับใจต่างๆไว้ได้ตลอดกาล นี่ล่ะที่ทำให้ผมรักการถ่ายภาพ
