ปีหนึ่ง แพทย์ มหิดลครับ
ช่วงนี้รับน้องโหดมาก
จริงๆช่วงรับน้องของคณะ จะว่าไปก็ผ่านพ้นมาพอสมควร
และพบเจออะไรต่อมิอะไรมากมายหลังจากนั้นแล้ว
ก็ยังรู้สึกอยู่นะครับว่า เป็นระบบที่ออกแบบมารัดกุมและได้ผล
ทั้งที่ไม่ค่อยเชื่อหรือยอมรับอะไรง่าย แต่ไอ้ซ่อมนี่
มันก็ยังมีผลต่อความคิดมาจนทุกวันนี้
แต่มันไม่ได้มีอิทธิพลในแง่แบบว่ารักคณะ สถาบัน ภาคภูมิใจอะไรแบบนั้นนะ
ไม่รู้สึกว่ามีความรู้สึกพวกนี้มามาเป็นแรงผลักดันในการทำอะไรเลย
พอพูดว่าภูมิใจหรืออะไรแบบนี้ รู้สึกว่าในหัวว่างเปล่า
อย่างเดียวที่คิดคือ ชอบอยู่ยังงี้ อยู่นี่แล้วมันเหลวไหลดี
(ไม่รู้จะนับเป็นข้อดีได้หรือเปล่า) นั่นก็ทำให้ทุกวันนี้ชาวบ้านที่จบกันมานาน
ก็ยังพากันไปมหาลัยอยู่เป็นปกติ เดินทักชาวบ้านได้ ไม่มีอาการขัดเขินแต่อย่างใด
