....ผมมองไปนอกหน้าต่าง....เห็นตาเบบูญ่าต้นใหญ่แต่งใบรับฤดูฝนแล้ว
มีแต่ต้องรอกระทั่งฤดูร้อนหนหน้า ดอกสีขาวอมชมพูบอบบางจึงจะผลิมา
ให้ชม.... มันเป็น..... และจะเป็นเช่นนี้ทุกปี.....
.... ผมมองแล้วคิดถึงพ่อ คิดถึงการถ่ายโยงความทะนุถนอมจากเธอคนนั้นมายังพ่อ ...จากพ่อมายังแม่...
ผมไม่ทราบว่าใครกันมีชีวิตโศรกเศร้า... พ่อหรือแม่... หรือทั้งสองท่าน... หรือไม่มีใครเลย
จาก"คิดถึงทุกปี" ของบินหลาสันกลาคีรี ใครไม่เคยอ่านไปอ่านนะ โดยเฉพาะวัยรุ่น
น่าจะโดนกันทุกคน
