เขียนๆเล่าไป ก็แอบคิดเหมือนกันว่า ตูจะนางเอกไปไหนนะ
แต่ทุกถ้อยคำที่เล่าไป มันออกมาจากใจจริงๆ
ถ้าตอบว่า ทำไมการที่หมอผ่าผิดแล้ว เรายังรู้สึกว่า เค้าไม่ได้ผิดอะไร
เราคิดว่า อิทธิพลทางความคิดด้านบวกนี้ มาจาก
หมอแมวหลายๆครั้งที่เราอ่านเรื่องที่หมอแมวเขียน
เกี่ยวกับเคสต่างๆ หรือ เรื่องการผ่าตัดที่เห็นชีวิตมนุษย์สำคัญกว่าเม็ดเงิน
เรื่องราวหลากหลาย ตามต่างจังหวัด ที่เราไม่เคยได้รับรู้มาก่อน
เราคนเมืองแต๊ๆ แถมไม่ค่อยได้อยู่ไทยเสียด้วย
การที่ได้อ่านเรื่องของหมอตามตจว หรือ หมออนามัย
ที่ท้อแท้ หรือ หมดแรงที่จะทำความดี เพราะการฟ้องร้องอย่างไร้เหตุผล
แล้วเรารู้สึกอยากร้องไห้
เอะอะก็ด่าหมอ เอะอะก็ฟ้องหมอ จะอะไรกันนักกันหนา
อยากสวย ผ่ามาแล้วสวยไม่เสร็จ ทำไมไม่โทษหนังหน้าตัวเองบ้างน่อ
น่าจะเข้าใจว่าของบางอย่าง มันซ่อมไม่ได้ จนวันนี้ เราก็ยังมีความคิดเชื่อว่า หมอทุกคน อยากให้คนไข้หาย
ค่ารักษาพยาบาลที่มากมายเกินรับไหวหลายๆครั้ง ไม่ได้เป็นความผิดหมอ
แต่เป็นเพราะความล้มเหลวของการบริหารจากรัฐบาล
กำลังใจ สำคัญนะเราเลยยังเป็นอีกหนึ่งกำลังใจ ให้หมอทุกคนค่ะ สู้ๆ
ปล สำหรับวันนี้ เริ่มเดินไปหน้าปากซอยได้แล้ว
ถึงกลับมา จะร่อแร่ก็เถอะนะ
ก็มีบ้าง ที่มองแผลตัวเองแล้วร้องไห้
จะลุกจะนั่งก็ลำบากเหลือเกิน แต่ชีวิตก็ต้องเดินต่อไป
