จำไม่ได้เลย ใครมาเยี่ยมวันนั้น เหมือนเจ๊กับแอนมามั้งนะ
เรามึนมากๆ เจ็บตัวมากด้วย
พอดึกๆ เค้าก็มาเข็นเราไปผ่า
หมอขอความช่วยเหลือจาก หมอทางเดินอาหารและตับอันดับหนึ่งประเทศไทย
มาเป็นตัวเสริม ก่อนจะสลบไป เราน้ำตาคลอๆ พูดกับหมอเบาๆว่า
ขอให้การฉีดสีดูทางเดินน้ำดีครั้งนี้ ผลออกมาว่าเค้าผ่าถูกต้อง
แต่คำอธิษฐานเราก็ไม่สมหวัง
หมอหน้าเสียเหมือนเดิม บอกว่าสุคนธา มันผิดจริงๆ
ตอนเช้าเราจะผ่าเปิดหน้าท้อง
หา....เปิดหน้าท้อง
เราเสียงสั่นๆไม่เปิดได้ไหมคะหมอ
หมอตอบไม่เต็มเสียงว่า ไม่ได้จริงๆ หมอเสียใจด้วยนะ
เราจะไม่ได้แล้ว ว่าการผ่าตัดครั้งที่สามเป็นอย่างไร
รู้แต่ตื่นมา
สายยางระโยงระยางเต็มตัวไปหมด
จะเรียกว่าเฉียดตายมาได้ ก็ไม่รู้จะเวอร์ไปไหมนะ แต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ
หมอมาเยี่ยมบ่อยมาก และเหมือนจะร้องไห้ทุกครั้ง
เค้าบอกว่าผ่ามา 14 ปี เราเป็นเคสที่สอง ที่เค้าเคยพบ แต่ที่เจอกับตัว
น่าจะเป็นหนแรก
เรายังไม่ตาย เรายังหายใจ แค่นี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ
แม่เรา ป้าเรา น้องเรา ครอบครัวเรา ยืนอยู่ข้างเตียง ด้วยสายตาเป็นห่วงอย่างที่สุด
เราคงดูแย่มากๆตอนนั้น
เราค่อยๆ เอื้อมแขนที่หมดแรงไปหาหมอ
ลูบแขนหมอเบาๆ
คนพูดมากแบบเรา ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าการพูดอะไรคำนึงมันยากขนาดนี้
หมอคะ...อย่าคิดมากนะหมอหันมาทำหน้าตกใจ เราเห็นหางตาหมอมีแววรื้นๆ
หมอไม่ได้ทำอะไรผิด หนูยังอยู่ดีค่ะหมอ
เดี๋ยวหนูก็แข็งแรง หมออย่าเสียใจไปเลยนะ
เป็นหมอเค้าไม่ทำหน้าเศร้าใส่คนไข้หรอกรู้ไม๊ 
เราค่อยๆหายใจลึกๆ ลดอาการปวดตรงช่องท้องลงแล้วพูดต่อ
ทำดีร้อยหน อย่าให้การผิดพลาดแค่ครั้งเดียว
มันเป็นรอยด่างในใจเลยนะหมอนะ ยิ้มๆหน่อยค่า 
พูดจบ หมอเข้ามาโอบๆเรา ขอบคุณเราด้วยถ้อยคำมากมาย
แม่เราก็ดีใจ ที่เราไม่โกรธหมอ จริงๆแม่โกรธหมอมากเลยล่ะ
แต่ใครจะอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นใช่ไหม
